Zilver met een rouwrand

2020 is een bijzonder jaar.
Voor iedereen.

Ik durf te wedden dat niemand zich op 31 december 2019, bij het proosten op een gelukkig nieuwjaar, kon voorstellen waar we in dit jaar mee te maken zouden krijgen.
Net zo min als wij dat deden in 2014. Toen we samen, als gezin, buiten met de buren proostten op een gelukkig nieuwjaar en appjes stuurden naar vrienden en kennissen.

2020 gaat de geschiedenisboeken in als het jaar van de pandemie.
Het jaar waarin mensen noodgedwongen afstand van elkaar moesten leren houden. Het jaar waarin veel mensen hun baan of onderneming verloren. Of hun gezondheid. Door Covid, zoals ik, of door andere aandoeningen met een extra lange wachttijd omdat het aan ruimte ontbrak in (de planning van de) ziekenhuizen.

2020, het jaar waarin minder kon en mocht.
Het jaar waarin velen zich (nog) eenzamer voelden.

2020 maakte dat veel mensen zich realiseerden wat gemis inhoudt.
Gemis van werk, gemis aan leuke dingen doen, gemis aan contact, gemis van het leven dat je gewend was.

2020 is een beladen jaar.
Met regelmaat hoorde ik mensen klagen over het feit dat ze het zwaar vonden. Dat het saai was zo alleen met z’n tweetjes of als gezin thuis.
Dat ze baalden omdat ze niet met vakantie konden. Dat het allemaal zo tegenzat. Dat ze het hélemaal zat waren. Zo af en toe dacht ik daar het mijne van.

In juli 2020 was het vijf jaar geleden dat we jou verloren.
Een jubileum wat ik nog lang niet had willen meemaken.

In 2020 is het vijfentwintig jaar geleden dat we onze liefde bezegelden.
Nadat de ringen werden uitgewisseld, ten overstaan van familie, vrienden en collega’s gingen we naar die voor ons zo bijzondere plek.
Dat landgoed waar wij altijd heen gingen als er wat te bespreken viel.
Moois en moeilijks hebben we daar ‘bewandeld’.
De dag voor ons huwelijk, op 2e Kerstdag, had het gesneeuwd.
Je lachte me uit omdat ik niet stil kon blijven staan, maar satijnen schoenen en kousen onder de jurk zijn nou niet echt sneeuwproof.
Een jubileum wat ik dolgraag met jou had willen vieren. Wat ook gewoon nog gevierd had moeten worden. Het mag niet zo zijn.

Een zilveren huwelijk. Ik voel me nog steeds in de echt met jou verbonden.
Maar wat doe ik op deze dag, zonder jou?
Naar het Luxor voor een mooie voorstelling kan helaas niet, gecanceld i.v.m. de nog steeds geldende beperkingen door corona.
Uit eten met onze dochter en proosten op de 24 jaar die wij wél samen hadden zit er vermoedelijk ook niet in.

Wat dan wel…
Het is een worsteling, letterlijk en figuurlijk.

Ik zie hierdoor, net als in het eerste jaar, op tegen december.
2020 is een jaar geworden waarin ik je nóg meer gemist heb en mis dan in de vier jaar hiervoor.
Tu me manques