Jubileum

Een dag van betekenis – al (pas) vijf jaar
De betekenis in de Van Dale:
ju·bi·le·um (het; o; meervoud: jubileums, jubilea)
feest ter herinnering aan het feit dat iets een rond aantal jaren geleden gebeurd is

Dat van die herinnering klopt.
Dat van het ronde aantal jaren vind ik al wat minder logisch, maar ik heb altijd iets raars gehad met getallen en een oneven getal vind ik daarom niet ‘rond’.
Over dat ‘feest’-gedeelte kan ik kort zijn. Ik vind dit nou niet perse iets om een feestje voor te geven. 

Voor ons betekent 30 juli 2015 het ontstaan van een ervoor en erna.
Ervoor toen alles nog goed was, erna vanaf het moment dat de wereld – onze wereld – op zijn grondvesten schudde. Ervoor toen we heerlijk ongedwongen onze vakantie vierden als God in Frankrijk, erna toen we vanaf het terras familie en vrienden moesten informeren. Ervoor toen we 25 jaar heel erg gelukkig waren samen, erna toen er tijden aanbraken van shock, ontreddering, regelen, vertwijfeling, verandering en ongewenste aanpassing. Ervoor toen we nog samen klusten, vrienden bezochten en ontvingen, langs de lijn stonden, erna toen ook dat allemaal veranderde.

Het fenomeen tijd
Voor de buitenwacht is het al vijf jaar. Voor mij meestal ook maar soms ineens klapt het weer binnen en voelt het toch even weer als een shock, als de dag van gisteren. Dan zie ik alles weer als een film aan me voorbij trekken. Een hele slechte film ook nog. Want die beelden van jou op dat pad heb ik dan weliswaar beter onder controle en de nachtmerries zijn misschien verleden tijd maar de beelden zijn niet weg, verre van dat zelfs, en ze gaan ook nooit meer van mijn netvlies.

In die tijd, in die vijf jaar, is er enorm veel gebeurd. Ik realiseerde me dat het leven per definitie niet loopt zoals gepland. Natuurlijk weet iedereen dat. Maar als je de liefde van je leven verliest – ook nog eens veel te jong – dan is dat toch wel echt de ultieme realitycheck op dit gebied. En daarna leek het maar niet op te houden. De ene na de andere dreun volgde. Wie ons kent weet waar ik het over heb. En sta me toe dat ik die bespiegelingen maar liever even laat voor wat ze zijn.

Een nieuw normaal
Een term die voor ons al geldt vanaf die ene dag is tegenwoordig helemaal hip and happening. Gekaapt door politici als ze het hebben over de coronamaatregelen. Om nog maar eens zo’n niet geplande en onverwachte reeks van gebeurtenissen te benoemen als bewijs van het feit dat het leven – ons aller leven – totaal onvoorspelbaar is.
En ineens hoor ik veel mensen om ons heen praten over het onverwachte, het ongewenste, het alleen zijn, het eenzaam voelen. Voor mij niet eens zo’n heel erg nieuw normaal. Want bij ons zijn voorheen al contacten veranderd, avonden – dagen – weken alleen doorgebracht, is vakantie al een tijd geen optie. Of dat positief is weet ik niet maar het vergt voor mij in elk geval minder aanpassing – ‘elk nadeel heb zijn voordeel’ (Cruijff).

De dag
Iedereen die nabestaat kent het. De aanloop naar ‘de dag’. Inmiddels weet ik hoe dat voor mij verloopt. Dit is tenslotte de vierde keer dat hij voorbij komt. Ik ben een doener, vooral omdat ik dan niet hoef te denken. Als ik op de bank zou gaan zitten met een boek dan ga ik naar de keuken voor koffie en zie vanuit mijn ooghoek ‘toevallig’ op de ovenklok hoe laat het is – … vijf jaar geleden zaten we nu samen met cappuccino aan de picknicktafel van Latapie….
Als ik op de laptop een serie zou gaan kijken dan hou ik onbewust de tijd rechts onderin het scherm in de gaten. Om die tijd in de middag langzaam te zien naderen. Dat is voor mij absoluut geen helpende modus. Dus gaan we op pad. Je dochter en ik. De dag zit strak volgepland.

Niet zozeer omdat wij dit zelf zo bedacht hebben maar omdat je nu door de coronamaatregelen alles moet plannen en reserveren.
Gelukkig kan jouw regelteef dat als geen ander… ik zie je daar boven op die wolk breeduit grijnzen.

Dit jubileum is dan weliswaar geen feestelijke gelegenheid maar we heffen de 30e absoluut ons glas op jou. Dankbaar voor het feit dat ik je heb gekend, dat we ongelofelijk genoten in de fijne jaren die we samen hadden met een lieve en prachtige dochter en dankbaar voor wie je was en blijft – de állerleukste en liefste vent die ik me ooit kon wensen.

Ik vermoed dat ik in het komende jaar met één dag bijzonder veel moeite ga hebben. Onze trouwdag op 27 december.

Omdat ik zeker weet dat jij – naast de liefste ook de meest nuchtere man die ik ken – absoluut iets verrassends zou hebben gedaan.
Of dat romantisch zou zijn geweest betwijfel ik maar waar ik het moeilijk mee heb is dat ik dat nu nooit meer zal weten. Een dag waarvan ik niet weet hoe ik die het beste tot zijn recht kan laten komen in mijn eentje. Om met jou te spreken ‘Wie dan leeft…’
Tja…

Tu me manques Tjebbe, je bent én blijft Une belle histoire