Het derde jaar

Er is een vóór en er is een ná.
Een langer vóór 30 juli 2015 en een korter ná 30 juli 2015.
Gelukkig maar. Want dan hebben we langer van je mogen genieten dan dat we je kwijt zijn. Nog wel. En wat ben ik vooral dankbaar dat dit ook voor Juul geldt.
Dat zij jou écht heeft mogen leren kennen. Dat zij weet welke goede en minder goede eigenschappen ze van jou (en mij) heeft.
Dat ze weet, net als ik, dat je zielsveel van haar hield.

En toch….de klok tikt genadeloos door. Het is vandaag Quatorze Juillet. De dag die wij altijd mee vierden met de Fransen. Soms in een dorpje, vaker voor onze eigen tent of op het terras van Latapie. Ons thuis van huis. De plek waar Juul zomers lang opgroeide.
De plek waar wij op onze ‘terugreis’ in 2016 een beetje van jou achterlieten in een zonnebloemveld langs jouw favoriete mountainbikeroute.

 

Een jaar, wat is nou een jaar
Tijd, het is alleen maar tijd. Net als de twee jaar hiervoor dat we jou moesten missen vliegt die tijd wel voorbij. Terwijl ik die soms juist zo graag zou terugdraaien. Helaas hebben we die mogelijkheid niet. En in dit afgelopen jaar is er ook weer zo ontzettend veel gebeurd. Dingen die jij niet meemaakte, dingen waarbij jij niet kon helpen, dingen die we je niet konden vertellen.

Leuke dingen zoals een concert van Robbie in de Goffert. Sweet memories aan dat park en ook sweet memories aan het concert in de arena toen we net 40 waren.

Leuke films, concerten en theaterstukken. Het houdt ons op de been om die dingen te hebben om naar uit te kijken.

Ook dingen die niet hadden moeten gebeuren….zoals onze verhuizing. Wat deed het zeer, letterlijk en figuurlijk, om dat huis op- en leeg te ruimen. Jouw gereedschap te verkopen.

Mensen sjouwden spullen de deur uit onder het mom ‘daar heb je straks toch niets meer aan’ en ik liet het gebeuren. Ik was het overzicht kwijt en ik had de fut niet om er tegenin te gaan. Het is goed zo. Ik hoop dat men er vooral heel happy mee is en elke keer dat ze het ter hand nemen aan jou zullen denken. Erover zullen nadenken waaróm zij het nu hebben. Dan levert het nog iets op.

Dingen die ik met je had willen delen. Zoals momenten tijdens de citytrip van Juul en mij naar Londen. Cadeau gegeven door lieve vrienden voor mijn 50e verjaardag.

 

Terwijl die trip niet eens gemaakt zou zijn als jij er nog was geweest want dan hadden we samen gewoon volgens plan onze 50-jarige verjaardagen in juni op het strand gevierd.

Het verlies van twee lieverds in november en december.
Onze allerliefste Buster die stierf aan – vermoedelijk – gif wat hij buiten in een onbewaakt ogenblik had opgelikt.  Dagenlang opgenomen in de spoedkliniek en voorzien van TLC, het mocht niet baten. Onze lieve, trouwe, stronteigenwijze en door iedereen zo geliefde terriër kon de strijd niet winnen. Wat ben ik blij met het warme contact wat er nog steeds is met zijn fokker. Lieve mensen zijn schaars, dus daar ben ik dankbaar voor.

En toen hadden we de euvele moed om ons te herpakken in december. En haalden een Kerstengeltje in huis, Olly. Onze lompe, onhandige maar oh zo lieve en speelse vriend van net 10 weken. Wat een bolletje vreugde. Het leek allemaal betrouwbaar. We hadden zo zorgvuldig nagevraagd en uitgezocht. En we hoopten zó op een fijne Kerst samen met deze wollige haarbal.
Omdat Kerst voor ons niet meer zo fijn was als voorheen. En we ons nu in de vakantie volledig konden focussen op dit lieve wurm. Wat was hij grappig, knuffelig en liefdevol.

Helaas, ook nu sloeg het noodlot toe. Binnen negen dagen moesten we, na een intensief en heel verdrietig traject, ook afscheid nemen van deze lieverd. We zijn waarschijnlijk beduveld. Maar Olly zelf nog wel het meeste. En dat doet pijn. Wie neemt nou mensen die hun ziel en zaligheid blootleggen in de maling. En wie doet dit een pup aan. Onmenselijk. Ongelofelijk. Ontroostbaar. Het was ons koud om het hart.
En het weer deed met ons mee…het was koud en wit buiten.

We hebben twee dagen alleen maar in bed doorgebracht. Lang leve Netflix en lang leve de band tussen Juul en mij. De enige uitzondering was Oud en Nieuw. Toen moesten we op pad. Op Oudjaarsdag hadden we een afspraak bij het crematorium en haalden we Olly naar huis. In een urn. Hij staat naast Buster. We kochten een mooie kaarshouder voor tussen hun urnen in. Wat een droevige aanblik.

Alsof dat nog niet genoeg was gingen we ook met een klap het nieuwe jaar in.
Juul kreeg op een Nieuwjaarsfeestje een lichtarmatuur op haar hoofd.
Dat werd een rit SEH, diagnose hersenschudding. Die binnen een aantal weken werd opgeschaald van lichte naar zware hersenschudding en uiteindelijk hersenkneuzing. Haar verjaardagsfeest werd daardoor opgeschort. Ze vierde het vrijdags met vriendinnen met taart. en zondags samen met wat van onze vrienden met taart en een borrel.

Ik kwam tijdelijk thuis te zitten. Lastig maar ook heel hard nodig. De voorgaande periode eiste zijn tol. Dankbaar voor een begripvolle werkgever die mij/ons steunt en begrijpt. Verbijsterd over sommige reacties van anderen die geen idee blijken te hebben dat ‘het’ er ook na twee jaar nog voor kan zorgen dat je omver geworpen wordt. Met coaching en mindfulness kwam ik redelijk snel weer overeind en leerde betere keuzes maken. Keuzes die goed zijn voor mij en voor Juul. Die niet altijd begrepen worden. Maar die ik nu, zonder angst voor eventuele (voor)oordelen van anderen, wel durf te maken. Want wij moeten verder, op onze manier en zo comfortabel mogelijk.

Je zult je wel rot lachen daarboven lieverd. Want een aantal van die keuzes had jij al lang gemaakt. En je steunde mij om dit ook te gaan durven.  Mijn rots in de branding, mijn lief, mijn steun en toeverlaat.

 

Jij, de rust zelve. Maar ook jij met je onzekerheden, je verdriet en je stress. Soms deed je het jezelf aan maar vaak genoeg werd het door anderen veroorzaakt. Dat vind ik nog steeds heel lastig. Een aantal mensen leeft vrolijk verder zonder te erkennen wat hun rol in jouw stress was. Misschien zien ze dat ook echt niet. Gelukkig heb je nog 2,5 week van een mooie vakantie kunnen genieten. Dat biedt me soms nog wat troost.

We hebben door de verhuizing ook jouw kleding moeten opruimen. Een deel ging naar een goed doel. Een deel hebben wij laten verwerken in prachtige herinneringsobjecten.

 

Julia is ondanks al haar noeste arbeid en inzet op 0,1 punt net niet geslaagd.
Maar wat een kanjer heb jij op deze aardbol gezet (samen met mij, mag ik ook een deel van die ‘veer’ schat). Want een knokker is het, net als wij. Ze gaat ervoor en zit nu in de vakantie keihard te werken om het pak aan opdrachten voor haar vervolgopleiding af te krijgen en ter voorbereiding op wéér een toets… Zodat ze in september kan instromen in het tweede jaar en zo toch versneld op weg kan naar haar droomopleiding. Wat ben ik trots en ik weet zeker dat jij dat ook bent!

Wiebelig
Ik voel me al een paar dagen wiebelig. Er is niet veel nodig om me uit balans te krijgen. Eerst heb ik niet zo goed door waar dat aan ligt. Maar dan schrijf ik een zakelijke brief en voer de datum in en ineens snap ik het.

We kruipen weer langzaam naar de datum toe.
De datum van de dag waarop alles anders werd.

Waarna het nooit meer wordt zoals het was. Waarna de toekomst niet meer kan worden zoals we hoopten en hadden bedacht.
De dag waarop jij stierf.
De dag waarop wij achterbleven.
De dag waarop ons verdriet begon.
De dag waarop ook drie jaar later dat verdriet er nog is.
De dag die voor veel mensen ongemerkt voorbij zal glijden.
De dag die wij nooit zullen vergeten.

En daarna die tijd van ‘niemandsland’. Tussen jouw sterven en het definitieve afscheid. Waarop wij jou alsnog naar huis begeleidden. Hoewel het een heel ander huis was dan we hadden gewild. Op slippers en in korte broek/jurk. Zoals afgesproken als het in de zomer zou gebeuren… Helaas hield jij je ook nu weer aan de afspraak.

 

Now you’re Home

Dit jaar zijn we, heel bewust, niet thuis op deze lastige dag.
We maken er wat moois van samen.
We zien de tijd heus wel voorbij tikken die dag.
En tussen één en drie zal het ook weer zwaar zijn.
Maar ik zal proberen dan met een glimlach aan je te denken in plaats van met een traan.
En wie bij jouw graf langs gaat kan zich spiegelen aan wie jij was.
Een oprechte, eerlijke en betrouwbare man. Met liefde voor zijn twee vrouwen.
En die liefde, eerlijkheid en betrouwbaarheid houden wij met z’n tweetjes in ere!