De overgang

Bij andere zaken vind ik de dag die ze ervoor gereserveerd hebben al meer dan genoeg en soms zelfs schromelijk overdreven. Vaak ook in het leven geroepen uit commercieel oogpunt. Zoals Moederdag, Vaderdag, Valentijn of, ja ook die, internationale weduwendag.

Maar goed, even terug naar deze week van de overgang. Ja, een hele week….

Waar zijn de folders van AH met korting op wijn en chocola?
Waarom heeft Blokker geen actie uitgeroepen met ventilatoren, ijsemmers en meer feestvreugdeverhogende artikelen?
Korting op maandverband hoeft tenslotte niet meer.
En een verwarmingskussen zullen we ook niet zo snel meer aanschaffen.

Zonder gekheid. Er zijn vrouwen die heel veel last hebben van de overgang en er onder gebukt gaan. Dat varieert dan van wat mildere fysieke ongemakken tot compleet verstoorde psychische gemoedstoestand met diep donkere perioden.
Dat wil ik zeker niet bagatelliseren. Natuurlijk moet daar een lans voor worden gebroken en moet er informatie beschikbaar zijn. Mocht je interesse hebben vind je die hier

Zelf merk ik ook wel wat verandering.
Het zweet breekt me regelmatig uit.
En helaas niet allen ’s nachts maar ook gewoon ‘fijn’ tijdens een wandeling, een theaterbezoek of in de rij bij de supermarkt.

Genant? Neuh.
Ik kan er tenslotte niks aan doen.

Ongemakkelijk is het wel.

Het is ook allemaal wel gewichtig, letterlijk.
De kilo’s zijn eraan gevlogen de afgelopen jaren. Nu zou ik dat best enkel aan de overgang willen toeschrijven maar ik weet dat dit maar ten dele waar is. Beetje zelfreflectie en zelfkennis op zijn tijd kan geen kwaad. Dus dit dank ik ook aan medicatie en mijn manier om met emoties om te gaan…

Ik denk dat ik er qua overgangsklachten wel wat gemakkelijker in sta omdat ik flink wat  heftiger situaties heb meegemaakt. Kanker op mijn 25e en het overlijden van mijn lief in de zomer van 2015, zo kort geleden nog maar.

Hoe raar dat voor sommigen ook klinkt, in dit specifieke geval zie ik het voordeel van het eerder meemaken van angstaanjagende grote misère. Want een ernstige ziekte en de dood relativeren als een malle. Ik betrap mezelf erop dat ik vaak denk ‘dood is erger’.

Voor mij is de overgang letterlijk en figuurlijk hét moment om (nog) meer te gaan leven volgens mijn eigen fuck-it list. Nee, geen typefout, dit is mijn persoonlijke variant van andermans bucket-list. Die laatste vind ik namelijk onprettig omdat het vaak een lijst is met dingen die mensen ‘in de toekomst nog een keer willen doen’.
En inmiddels weet ik door eerder genoemde ervaringen dat die toekomst in één klap weg kan zijn. Of veranderd is.

Dingen doen die ik leuk vind, vooral als het even tegenzit, is naar mijn beleving echt de beste remedie. Bij rouw én in de overgang. Misschien is de overgang voor mij wel tweeledig. De fysieke overgang en de overgang van de diepste dalen van rouw naar af en toe wat pieken met meer levensvreugde liggen heel dicht bij elkaar.

Voor beiden geldt dat het af en toe een flinke worsteling met zich mee brengt.
Maar dat die worsteling vaak resulteert in groei, meer zelfkennis, waardevolle (nieuwe) contacten die uitmonden in warme vriendschappen. Leuke uitjes met lieve dochter of vriendinnen. Beginnen met zangles. Realiseren van besloten lotgenotengroepen op social media en een rouwcafé in onze gemeente. Beslissingen nemen die anderen niet begrijpen maar die voor mij wel het beste zijn. Focussen op de energiegevers in plaats van energievreters. Mezelf toestaan om pas op de plaats te maken. Rust te nemen en creëren, in situaties en ten aanzien van anderen.

Juist een borrel en etentje organiseren voor weduwen op die vermaledijde weduwendag op de 23e juni, dit jaar voor de derde keer. Omdat we maar beter iets leuks kunnen doen als de wereld even helemaal niet zo leuk is.

Op naar een bloeiende, veranderde maar evengoed mooie, toekomst.
Daar zet ik graag op in.