Van stuiterbal tot zweefteef

In februari 2015 had ik het voorrecht om op retraite te gaan naar Huy in België, bij de lama’s van Yeunten Ling.

Mijn omgeving lachte hier hartelijk om.
Want mij ‘in het nu’ krijgen zou wel eens een enorme uitdaging kunnen zijn.
Ik, die altijd heen en weer stuitert van verleden naar toekomst en weer terug.
Die de controle wil houden want oh jee wat zou er wel niet kunnen gebeuren als ik stil zou staan bij mijn gevoel.
Ik zag ertegen op. Kon ik dat wel, vier dagen van huis. Weg van mijn lief en onze dochter.
Geen internet, geen telefoon, geen tv, urenlang in stilte leven, geen contact met het thuisfront waar ik zo van hou.
Een strak dagschema. Helemaal volgepland met meditatiesessies, eetmomenten, lezingen, stiltewandelingen, yoga en….het ergste van alles….vanaf 20.30 uur iedereen verplicht naar de eigen kamer om tot jezelf te komen en te denken.
Brrrr……
En dat werd het, vooral qua temperatuur want de ruimtes waren niet verwarmd.
Wat was ik blij met het dikke gevoerde sweatvest en mijn joggingbroek met daaronder een skimaillot. ’s Nachts hield ik mijn sokken en dunnere joggingbroek aan in bed.

De controle was er voor iedereen direct vanaf aanmelding bij de receptie.
Er lag een grabbelbak met sleutels. Niemand wist waar hij terecht kwam. Ik kreeg een kamer met gedeeld sanitair. Anderen dachten dat ze beter af waren dan ik met een kamer voorzien van eigen sanitair. Achteraf bezien viel hen dat nog vies tegen. Bij sommigen letterlijk en figuurlijk. Want de kamers met eigen sanitair waren privéverblijven, waarbij niet iedere eigenaar er dezelfde hygiënestandaard op nahield.

Tijdens het avondeten bleek waar de gekleurde sleutelhangers voor waren. Die hadden te maken met de corveeploegen. Ik viel gelijk in de prijzen en mocht afwassen. De dagen erna bleek dat ik spekkoper was met de afwasbeurt na een broodmaaltijd. Zo zie je maar, soms lijkt het alsof je aan het kortste eind trekt en pakt het uiteindelijk juist goed uit.
De eerste les van dat weekend was binnen.

Die avond voelde ik mij enorm alleen op mijn koude kamer. Wat had ik Tjebbe graag even willen bellen. En Juul was dan misschien wel 16 maar haar niet welterusten kunnen wensen voelde raar. Ik ben gaan douchen om op te warmen en daarna met een boek mijn bed in gestapt. De wekker stond op 6 uur, dus de luiken gingen bijtijds dicht.

Op de tweede dag kregen we de vier edele waarheden te horen:
1. Het leven is van lijden doortrokken, zoals het fysiek en mentaal ervaren van tekort en verlies.

2. De oorzaken voor dit lijden zijn storende emoties zoals gehechtheid, afkeer en fundamentele onwetendheid. Deze vergiften laten sporen na in de geest. Hoe dieper deze sporen, hoe bepalender ze zijn voor onze toekomst.

3. Het is mogelijk om het lijden definitief te stoppen en blijvend geluk te ervaren.

4. De manier waarop we dat kunnen bereiken gebeurt in de eerste plaats door de fundamentele onwetendheid over onze eigen aard en die van de fenomenen op te heffen. De kern van deze onwetendheid is niet zien of willen zien dat er niets is dat op zichzelf bestaat. In de tweede plaats ontwikkelen we een ethisch gedragspatroon.

Na drie dagen vol met yoga, meditatie, stiltewandelingen, tai chi en boeddhistische lezingen gebeurde het. Ik kwam tot rust. En de medecursist die meereed met mij had hetzelfde ervaren. Zo druk als we samen kletsten op de heenweg en tijdens onze lunch in Huy, zo stil waren we op de terugweg. Ieder in onze eigen wereld. Nadenkend over wat we hadden beleefd, ervaren en gedacht. Erover praten was niet nodig. Sterker nog, dat wilden we niet.
Ik wilde de rust vasthouden. Koesteren. Voor mezelf houden. En raakte bij thuiskomst dan ook mild geïrriteerd toen Tjebbe me vroeg om uitgebreid te vertellen over wat ik had meegemaakt. Ik vroeg of dat de dag erna kon. Omdat ik rust nodig had. En verdween naar boven om in bad te zakken met een boek. Hij bracht me een grote bak thee en keek me verwonderd aan, schudde zijn hoofd en ging de trap weer af. Ik hoorde de tuindeur gaan. De volgende dag zag ik waarom. Hij had mijn Tibetaanse gebedsvlaggen in onze tuin opgehangen. ‘Zodat je ook Zen kunt worden in onze eigen tuin’. Lief!

Nu zijn we drieënhalf jaar verder. En voel ik me verre van Zen.
De klap kwam vlak na Huy. Ik verloor de liefde van mijn leven.
Tijdens onze kampeervakantie op onze favoriete stek in La Douce.

Van God in Frankrijk naar radeloosheid in één uur tijd.
De paniek en hectiek die direct daarna ontstond was verschrikkelijk maar hield me ook op de been. En duurde voort. Een uur werd een dag, een week, een maand, een jaar, twee jaar en nu….is het op.

Laatst vroeg iemand me waarom dat me verbaasde.
Ik had geen idee. Totdat hij me vroeg om eens op te schrijven wat er na en naast het verlies van Tjebbe nog allemaal op ons pad was gekomen. Ik ging zitten en schreef het op, als een to-do list maar dan anders:
– repatriëring
– uitvaart voor Tjebbe regelen en bijwonen – raar, intens, ongewild en ongewenst en toch
zo warm mogelijk en met alle liefde die ik in mij had voor hem
– gesprekken op school, werk, met vrienden en kennissen
– financieel overzicht krijgen;  gedoe met pensioenfondsen, banken, notaris,
belastingdienst, verzekeraars….met telkens gedoe als bonus erbij
– te horen krijgen dat ik een overmatige verkalking van mijn kransslagader heb en
waarschijnlijk angina zal ontwikkelen (erfelijk)
– schildklierontsteking, punctie, medicatie
– nieuw druk kitten in huis als afleiding, Juul had behoefte aan een maatje en ik ook
– keukenverbouwing, stond al gepland. Wat een werk en wat een emoties.
– klusprijs gewonnen, dus nieuwe ramen in de woonkamer en op de eerste verdieping
– Julia had klachten en moest voor hartonderzoek naar de cardioloog, dezelfde….
– bruiloft bijwonen, crematie bijwonen. Hoe alleen je je kunt voelen in een groep mensen
voelde ik voor het eerst écht
– met zijn tweetjes op vakantie naar onze gouden stek met een zwart randje
– Julia op de hartbewaking na hartritmestoornissen, ik logeerde bij haar
– hond in huis – de grap hierover is groot omdat Tjebbe altijd zei ‘hond erin dan ik eruit’.
We hadden zijn spreuk dus omgedraaid…hij zou er om kunnen lachen.
– darminfectie, ingreep, net op tijd
– gebroken voet, stressfractuur…tja…
– in mei knoop doorgehakt. Verhuizen was de beste optie. Dus huis bekijken, bieden,
kopen, verkopen, (op)ruimen, alle spullen door je handen, verhuizen en al het
vertrouwde samen opgebouwde achter je laten – in twee maanden tijd.
– kleding van Tjebbe opruimen en deels wegbrengen
– gereedschap, fiets, bbq en andere spullen van Tjebbe verkopen
– ontstoken heup op de dag van de verhuizing en nog weken daarna
– stedentrip naar Londen met Juul, op krukken vanwege de heup
– annuleren trip naar Dublin op Tjebbe’s verjaardag door de heupontsteking
– starten met opleiding psychologie, een lang gekoesterde droom waarmaken
– opstarten rouwcafé, eerste overleg staat gepland
– plannen reis naar de VS
– dealen met aanvullend verlies, dat van de verloren ‘vrienden’
Niets zo efficiënt als een groot verlies of ernstige ziekte om je te laten ervaren wie je écht bijstaan.

Om dan ineens te merken, na ruim twee jaar, dat het niet meer gaat. Het is op. Mijn lijf gooit de handdoek in de ring. Dankzij onze lieve hond kom ik buiten. Ondanks een ontstoken heup of gebroken voet zal ik moeten. Net als ik alles moet…
Mensen zeggen heel gemakkelijk ‘doe het wat rustiger aan’ of ‘ren jezelf niet zo voorbij’ en de ergste ‘het is wat het is’. Alsof ik dat niet weet! Ik ervaar dagelijks de confrontatie met hoe het is. Het is namelijk niet zoals ik wil. Niet meer zoals het was. Niet meer zoals ik het graag zou zien voor onze toekomst. Niet meer samen. Nooit meer samen. Niet alleen mijn liefste Tjebbe is weg. Ook de liefste vader. En onze toekomst samen. Met z’n drietjes en met z’n tweetjes. En wat doet dat zeer!

Ik beland op een vrijdagmiddag in een ambulance en vervolgens op de SEH en de hartIC. Mijn lijf schreeuwt dat het genoeg is geweest. Door de kachel eens flink op te stoken en mijn bloeddruk door het dak te laten gaan. Die nacht in het ziekenhuis was de hel op aarde. Als ik dacht dat ik me in Huy alleen voelde….die nacht in het ziekenhuis heb ik het verschil tussen alleen en eenzaam ervaren.

Er moet iets veranderen. Dit gaat niet goed. Ik zit thuis en moet pillen slikken om de bloeddruk te stabiliseren. Loop te stuiteren door de hoge bloeddruk en tegelijkertijd ben ik bekaf. Kom met moeite mijn bed uit. Door verschillende artsen wordt gemeld dat het nú tijd is om stil te staan bij het verlies. Rust te nemen. Te stoppen met rennen. Ik hak de knoop door en meld me aan voor een mindfulnesstraining die in januari start.
De cardioloog complimenteert me met deze stap maar is nog net iets veeleisender. Om te beginnen vindt hij het onder deze omstandigheden niet verstandig om de reis naar de VS te laten staan. Vooralsnog annuleren en in juni bekijken of het kan. Dat is een hele grote domper. En niet alleen voor mij.
Daarnaast vindt hij vindt een coachingstraject op zijn plaats. Als de huisarts en bedrijfsarts dit onderschrijven kan ik niet anders dan toegeven dat ze misschien wel gelijk hebben. Want dat ik het op dit moment niet red is me wel duidelijk. Niet slapen, veel piekeren, bloeddruk die ondanks medicatie niet te temperen is, onrust, extreme moeheid, er de lol gewoon niet meer van in zien. ‘Ga wat leuks doen’ wordt gezegd. En ik kan gewoon níks leuks bedenken. De glans is eraf. En laten we vaststellen dat ik de afgelopen twee jaar mijn stinkende best heb gedaan, ik heb uit alle macht gepoetst om wat glans terug te wrijven maar het lukt me gewoon niet. Des te harder ik het probeer des te minder het me lukt. Toegeven dat het niet gaat is ook kracht tonen.

Komende donderdag staat de intake gepland voor het coachingstraject. Weer iets waar ik tegenop zie, net als toen bij Yeunten Ling. Hoewel ik dit keer meer vertrouwen in mezelf heb dan toen. Want dat ik een overlever ben is inmiddels wel duidelijk. Ik ben gegroeid, op alle fronten. Ken mijn eigen kracht maar ook mijn eigen zwaktes. Zelfreflectie is belangrijk. En daarom ga ik dit traject in, full force en met vertrouwen. Ik kom er wel. Kruipend kom je ook vooruit, toch?