De ‘samen 100’ niet gehaald

We hielden wel van een feestje.
Niet te extreem, gewoon met een klein groepje lieve vrienden en onze kleine familie.
Onze trouwdag was daar een mooie weerspiegeling van.
Ja er was een receptie, niet geheel uit vrije wil maar meer voor de vorm.
En degene die die vorm belangrijk vond mocht het van jou ook financieren, een compromis á la Tjebbe.
Geen feest, geen sketches, geen gedoe.
Wel een overheerlijk diner aan een mooie tafel, zodat we met iedereen konden praten.
Het alfabet wat de gasten voor ons hadden samengesteld heb ik nog liggen en laatst nog doorgelezen. Niet iedereen die meeschreef is nog onder ons. Helaas.
Je bent daarboven in goed gezelschap denk ik dan maar.

Tijd. Wat een raar iets eigenlijk. 
Het tikt voort, vaak kijk je de klok vooruit – als je jong bent en naar je verjaardag uitkijkt bijvoorbeeld.
Als we ouder worden zetten we diezelfde klok graag stil, om in het moment te blijven, te genieten. En juist dan vliegen de dagen, weken, maanden en jaren voorbij.
Terugblikken is iets wat ik in de afgelopen twee jaar veel heb gedaan. Herinneringen ophalen, ’s avonds alleen in bed terugdenken aan die mooie jaren. En soms huilend in slaap vallen omdat het me dan ineens weer zo overvalt dat je er de rest van mijn jaren niet meer bij bent.

We hadden nog zoveel plannen samen. Een toekomst voor ons. In één klap weggevaagd. Grote plannen maar ook kleintjes. Zoals een gezamenlijk feest in juni 2017, op het strand, met lieve vrienden en dat kleine plukje aan overgebleven familie. Om het leven te vieren, ons ‘samen 100’-feestje. Locatie wisten we ook al. Het mocht niet zo zijn.

Vanavond blijf ik niet zoals alle jaren hiervoor stiekem wakker tot 24.00 uur om jou te feliciteren en je een plaagcadeautje te geven. Wat mis ik dat ook. Die kleine grapjes tussen ons tweeën. Vanmiddag hebben Juul en ik bloemen naar jou toe gebracht, zodat je toch vast een cadeautje hebt. En een verjaardagskaart voor een 50-jarige. Want plagen blijf ik je natuurlijk gewoon wel.

Juul en ik hebben samen plannen voor morgen. Een alternatief voor ons oorspronkelijke idee om naar Dublin te gaan en daar in jouw voetsporen te treden. Ouderdom komt met gebreken en mijn heup gooide roet in ons feesteten.
Het wordt nu een dagje Amsterdam. Ergens koffie en misschien een lunch en daarna de Heineken Experience beleven. ’s Avonds gaan we met jouw ouders eten.
Samen het glas heffen op jou mijn lief.

Hier en daar wordt het slikken. Maar ook morgen nemen we jou mee in ons hart lieve Tjebbe. Ik hou me vast aan onze liefde voor elkaar.
Jij kunt hem me nu dan niet meer tonen maar je hebt me zoveel liefde gegeven in de tijd die wij samen waren, dat koester ik. Je was, bent en blijft mijn grote liefde – altijd!