Maand: juli 2017

Ons huis, het is een leeg omhulsel van wat ooit was…

Sinds we besloten dat verhuizen een verstandige keuze is ben ik langzaam beetje bij beetje afscheid aan het nemen. Elke kamer wordt ook steeds een beetje leger. We moeten wel. Onze ruimte wordt namelijk gehalveerd.
Aan alles wat door mijn handen gaat kleeft een verhaal, een herinnering, iets wat we samen kochten, iets wat bewaard bleef door jou terwijl ik daar totaal het nut niet van in zag. En juist die spullen zijn nu lastig om weg te doen. Een doos met het opschrift ‘kabeltjes en snoertjes’ heb ik al minstens vijf keer gepakt en ook weer teruggezet. Datzelfde geldt voor de doos met ‘mobiele telefoons’ en ‘klein gereedschap’. Die laatste gaat trouwens niet weg want van die kleine priegelschroevendraaiertjes zie ik nu zelfs het nut in.

Maar het wegwerken van alle spullen vergt al enorm veel energie, naast mijn normale baan, het huishouden, boodschappen doen, bewaken van allerlei zaken die te maken hebben met de aan- en verkoop van de twee huizen.
Mijn chip raakt oververhit en mijn batterij langzaam leeg.
Maar ik kan niet stoppen, we moeten gewoon door.
Want op 1 augustus moet het allemaal gefikst zijn…..

Dus doe ik dat, zet mijn schouders eronder en plan in wanneer ik wat doe. Gisteren en vandaag was dat linnengoed en kleding, dekens en grofvuil wat uit de kasten kwam.
Om niet gelijk in het diepe te springen besloten om zaterdag éérst de kasten in de zijkamer te doen en dan zondag pas de kast in onze slaapkamer, met jouw kleding.
Leek een strak plan. Maar dan kom je ineens zomaar op een zaterdag je trouwjurk tegen.

En dwalen je gedachten af naar die dag waarop wij onze liefde voor elkaar bezegelden, nu bijna 22 jaar geleden. We mochten maar 19,5 jaar getrouwd zijn. Tranen, nu al….en dan moet ik nog aan jouw kleding beginnen…. Waarom is dat toch, kleding is toch niets meer dan een omhulsel?

Gelukkig kan ik er een nachtje over slapen. Terwijl ik van plan ben mijn bed in te stappen pak ik een boek, Juul is naar een feestje en ik kan niet slapen. Uit dat boek valt een briefje….en ja hoor, daar gaan we weer. Tranen.

Ik leg het briefje weg, het boek ook, doe het licht uit en sluit mijn ogen. De slaap komt gelukkig snel. En ik slaap lang, word pas om 8.00 uur wakker, uniek. Was dus kennelijk hard nodig.

Buster is blij als ik ‘m begroet en we gaan op pad. Het miezert, in het park kom ik twee strontsjagrijnige mannen met hond tegen. Bedenk nog even sarcastisch dat je beter geen vent kan hebben dan zo’n vent. Er kan zelfs geen goedemorgen vanaf.
Terug thuis ontbijt voor Buster en mij en even mail checken. Daarna Facebook checken. Ik merk dat ik de tijd voor me uit duw. Ik ben aan het uitstellen waar ik nu ineens enorm tegenop zie. Jouw kleding uitzoeken. Want dat ‘moet’ nu ineens. En we moeten het niet alleen in dozen of kratten doen maar ook echt beslissen wat wordt bewaard en wat weg gaat. En daar zit het ‘m nu net in. Want wat nou als ik iets weg doe waar ik later nog iets mee had gewild….dat valt niet terug te draaien. Net als het afscheid van jou is het afscheid van jouw kleding ook definitief. Dat realiseer ik me maar al te goed. En daarbij denk ik ook aan onze lieve dochter. Want hoe kan ik het haar nu aandoen, ze verlaat haar ouderlijk huis en moet dan ook nog beslissen over wel of niet bewaren van jouw kleding.

Ik trek het niet, zit op de rand van ons bed, kijk naar onze kast en kan écht niet opstaan om de kast open te doen en jouw kleding te pakken. Weer tranen. Dit keer stromen ze en zijn niet te stoppen. Plaats een berichtje op de besloten regiopagina op FB voor lotgenoten en krijg hartverwarmende reacties, ja zij begrijpen het heel goed.
Ik pak een tissue, Busters riem en ga op pad. Weg van ons huis. Weg van die vreselijke taak. We lopen een heel eind en uiteindelijk komen we ‘toevallig’ uit bij de begraafplaats. Buster loopt in één streep op jouw graf af.

Het brengt rust. Ik ga nog even bij de rode beuk zitten en zie dat de beheerder mijn suggestie ter harte heeft genomen. Er staan drie urnen op de nieuw aangelegde urnenheuvel, zodat mensen kunnen zien dat het niet zomaar een perkje is maar echt een doel heeft. Lege omhulsels, ik weet dat er niets in zit….raar….

Terug naar huis. Langzamer lopend dan toen ik van huis weg ging. Eerst koffie. Nog voordat ik het heb gemaakt wordt op het keukenraam geklopt. Daar staat een hele lieve dierbare vriendin. Die aanvoelde hoe het gaat….niet…. Naast een uitnodiging om morgenavond bij hen te komen eten met Juul zodat ik daar geen omkijken naar heb, me te helpen sjouwen met de zakken en bakken voor kledinginzameling en grofvuil en….nog veel liever….voorstelt dat ik de kleding van Tjebbe voorlopig bij hen op zolder mag zetten. Totdat we er aan toe zijn om dat, op ons gemak en met zorg, uit te zoeken.
Ja hoor, weer tranen. Maar bij haar kan en durf ik ze te laten lopen.

En dat is net het zetje wat ik nodig had. Om 12.00 start ik. En ik ben niet meer te stoppen. Ik start met de kast met winterkleding en linnengoed. Alles wat we straks niet meer gebruiken omdat onze bedden andere maten hebben gaat in een zak. Handdoeken ook, net als dekens, badlakens en meer van dat spul. Daarna komt mijn kast aan de beurt. Alles wat ik langer dan drie jaar niet gedragen heb gaat weg. Ja, ook die ‘streefbroek’, waarvan ik diep in mijn hart bést weet dat ik die nooit meer ga passen. En die idiote halftransparante jurk met een net zo halftransparante onderjurk. Tjebbe vond ‘m leuk staan, maar dat had dan ook vooral met die transparantie te maken….

Het ruimt lekker op! En de hoeveelheid zakken groeit en groeit. Als het goede doel per kilo betaald krijgt dan lopen ze lekker binnen. En wat wordt het netjes zeg, in jaren niet zo geweest. Waarom liet ik dat toch steeds achterwegen vraag ik me nu af.

Dan haal ik de drie kratten van zolder en pak Tjebbe’s shirts, truien, polo’s, jeans en sweaters stapel voor stapel en één voor één uit de kast. Ik vouw alles netjes opnieuw op, de effen t-shirts doe ik in een zak, daar kleeft geen verhaal aan. Maar de bedrukte shirts wel, net als sommige polo’s, truien, werkkleding, jeans. Die gaan in een krat. Fietskleding, met die rare bavianenbillenpadding in zo’n broek. Goh wat kon ik ‘m daar mee plagen door ze vooral binnenstebuiten voor ons raam te laten drogen. De eerste glimlach. En dan toch ook even tranen als ik me realiseer dat niets meer naar jou ruikt. Want alles is gewassen. Ik vraag me af of het nog wel naar je zou hebben geroken als het niet gewassen was, gaat de geur er dan na een tijdje niet ook gewoon af?

Ik zet de kratten met kleding in de werkkamer, naast de berg met vuilniszakken vol kleding. Dan vind ik nog een blauwe tas vol overhemden, in Bunzl-tasjes, passend….
Ook die gaan nog niet weg. Misschien kan het straks toch wel gewoon in onze kelder, in de kast die meegaat. We zien wel. Voor nu voelt het goed dat alles netjes verpakt is. En niet weg hoeft. Want al was het niet meer dan alleen een omhulsel voor jouw lijf, het is nou net de inhoud waar ik zo zielsveel van hield.

Julia vraagt of het goed is als ze zelf zoutjes bakt, en dat we dan ‘makkelijk’ eten vanavond. Wat een topidee. Ten eerste zijn haar zoutjes ongeëvenaard lekker, ten tweede hoef ik dan niet te koken en kan ik gewoon doorbuffelen totdat de klus geklaard is. Fijn!

Na een pauze waarin we ons tegoed doen aan de lekkernijen en een broodje zorgt Juul voor Buster en ga ik verder. Wat een enorme klus is dit toch. Heb me er eerlijk gezegd dus gewoon op verkeken. Ben bekaf maar ook voldaan als ik om 22.00 uur naar beneden ga. Het is tijd voor een afzakkertje, volgens goed gebruik van mijn lief…ik mis je Tjebbe.
Soms voel ik me zo leeg, alsof ik zelf ook een leeg omhulsel ben zonder jou.