Een grote stap

Op 30 juli 2016 was ‘het eerste jaar’ officieel voorbij.
Vanaf dat moment kreeg ik steeds vaker de vraag of ik het al een plekje had kunnen geven. En zeiden mensen ook steeds vaker tegen me dat ik door moest of er niet in moest blijven hangen. Voor mijn gevoel werd ik daarmee met grof geweld vooruit geduwd, mocht ik niet zijn wie ik was en kon ik maar beter niet meer zeggen wat er werkelijk door mij heen ging. Ja ik ken de verklaring inmiddels wel hoor, dat er wordt gezegd dat het moeilijk is voor anderen om het juiste te zeggen. Wel frappant dat als je het mensen toch echt vaak genoeg uitlegt het kennelijk nog niet duidelijk is. En dat de flexibiliteit vooral wordt verwacht van de persoon in rouw. Laat één ding duidelijk zijn, ik blijf het herhalen….rouw gaat niet over. Nooit. Het is namelijk omgekeerd evenredig aan de grote liefde die je voelde en voelt voor de partner die er niet meer is. In een artikel las ik vandaag “Rouw is liefde die het adres kwijt is”. Zo mooi en zo pijnlijk waar. Rouw zie ik als een vierkant, wat héél langzaam misschien steeds een beetje ronder wordt. Maar er blijft altijd een vorm bestaan, vierkant of rond, het blijft een constante tijdens de rest van je leven.

In maart bedacht ik, tijdens de eerste voorzichtige snoeibeurt in onze voortuin, dat ik het eigenlijk niet meer aan kon. Het vele werk wat een eengezinswoning met twee weelderige tuinen met zich meebrengt. En het klussen wat moet gebeuren. Naast mijn werk en met reuma wordt het steeds zwaarder. Trots ben ik op het feit dat ik het zo lang vol heb weten te houden en blij ben ik nog steeds met ons huis. Maar het gevoel moet wijken voor het verstand. Dit is niet nog jarenlang vol te houden. En over enige tijd verlaat Juul het nest en dan zit ik ineens alleen in een huis met vijf kamers, twee trappenhuizen en overlopen en dezelfde puist werk en onderhoud. Hmmmm…….

Dus maar eens voorzichtig op Funda kijken. Er staat wel het één en ander te koop maar eigenlijk vind ik er niks leuks tussen zitten. Heel kieskeurig kan ik mezelf toch niet noemen qua woonwensen; minimaal 3 kamers, alles gelijkvloers, een benedenwoning of een woning met lift, mogelijkheid om buiten te zitten en voor onze katten om buiten te spelen. Maar het is karig het aanbod. Totdat ik half april ineens iets leuks voorbij zie komen. Eigenlijk ben ik gelijk verkocht maar ik vind het nogal pittig aan de prijs dus leg het naast me neer. Uiteraard kijk ik wel elke zoveel dagen of het nog te koop staat…..

Dan hak ik de knoop door. Ik ga praten met onze vriend en makelaar en tijdens het gesprek blijkt dat het misschien toch niet zo gek is om op zoek te gaan naar iets kleiners. Ik geef aan wat mijn wensen zijn en diezelfde week maak ik ook een afspraak voor een gesprek bij de bank om de financiële kant door te spreken.

En dan gaat het ineens heel erg snel. Op zaterdag bekijken we twee woningen in hetzelfde complex. Ik voel het niet, het doet me niks. Nou ja, behalve dan dat ik denk dat ik er niet gelukkig word. En dat is nou net niet de bedoeling. Het is geen move voor een jaartje, het is de bedoeling dat ik er jarenlang kan blijven, een levensbestendige woning moet het dus worden.

Ik trek de stoute schoenen aan. En vraag onze makelaarsvriend om tóch een afspraak te maken bij dat ene specifieke appartement. We gaan maandagmiddag kijken. En daar voelt het wel goed. Een ruim terras, alles gerenoveerd in 2016 én een pracht van een gashaard. Klein, dat wel. Maar als we een beetje (flink!) opruimen moet het toch kunnen lukken….?

Dinsdagmiddag zit ik met mijn lieve schoonmoeder bij de bank, twee horen meer dan één en een klankbord is ook nooit weg in dit soort situaties. Het blijkt allemaal te kunnen en op de terugweg in de auto bel ik mijn financiële voorstel door naar onze makelaar.

Woensdagochtend krijg ik een tegenvoorstel.
En binnen het uur zijn we uitonderhandeld.
Pfffff……ik krijg het Spaansbenauwd.
Zit op mijn werk en weet even niet goed waar ik het zoeken moet, de tranen rollen over mijn wangen. Ik raak in lichte paniek want aankopen betekent ook verkopen en dan moet er héél snel geschakeld worden om het hele huis strak te trekken zodat het een beetje lekker uitkomt op de foto’s. Opnieuw ben ik blij met mijn superwerkgever.
Die gelijk meedenkt en zegt dat een week vrij nemen misschien best handig is. Met Hemelvaart en Pinksteren eromheen levert dat voldoende tijd op. Dat denk je dan tenminste. Man man man wat was het een slijtageslag. En wat verzamelt een mens toch een hoop spullen om zich heen….
In huis moest veel gebeuren maar datzelfde gold voor de tuinen. Maar het is gelukt.

Ondanks de gewrichten die ontstoken raakten, ondanks het verdriet bij dierbare zaken die ik tegenkwam, ondanks dat het moeilijk is om sommige spullen van de hand te doen op Marktplaats.

Voor het eerst in maanden komt er ’s avonds in bed weer een huilbui voorbij. Best logisch.
Want zoiets ingrijpends als dit wil je niet alleen hoeven doen.
Gisteren was het dan zover. De fotograaf kwam langs.
We kregen een groot compliment over hoe netjes alles was en hij hoefde nauwelijks iets te verplaatsen of aan te passen. De tuin was een plaatje. Helaas waren de zonnige dagen ten einde en was het stormachtig weer. Maar ook nu hadden we heel even geluk. Ongeveer een kwartier was het droog, en in die tijd werden mooie buitenfoto’s gemaakt.
Ik had zelf ook foto’s gemaakt in de week ervoor, vlak nadat ik de tuinen had gefatsoeneerd. Maar het verschil in fotografie was duidelijk zichtbaar.
Ieder zijn vak is zeker geen cliché.

Eén van de dingen die ik nog steeds erg lastig vind is mensen om hulp vragen.
Bijvoorbeeld bij het sjouwen van spullen die naar buiten moeten voor het grofvuil. Iedereen heeft het druk dus dat maakt de schroom niet minder. En ik wil ook niet steeds dezelfde mensen tot last zijn. Maar ik zet me er overheen en ben blij met de extra armen die helpen meezeulen. De heren bij het afvalstation kennen me inmiddels ook. Ik ben denk ik zo’n drie keer langs geweest.
Gelukkig kon ik een goede bestemming vinden voor de gezelschapsspellen bij het verzorgingstehuis en waren ze bij de kringloop érg blij met de stapel legpuzzels. Via Marktplaats doe ik goede zaken en vind ik gelukkig nieuwe eigenaren voor een aantal van onze spullen. Wat iemand opvatte als ‘binnenlopen’. Nou dát is nou ook weer wat overdreven…

Vandaag heb ik de foto’s van de fotograaf beoordeeld, verzocht om wat aanpassingen en na verwerking daarvan mijn goedkeuring gegeven. Morgen is de film hopelijk gereed en dan kunnen ze bij de makelaar alles klaarmaken zodat ons huis volgende week officieel in de verkoop gaat. Iedereen roept om het hardst ah joh, je bent het zó kwijt. Dat hoop ik van harte maar ik juich zelf toch echt pas nadat de koopovereenkomst getekend is en de kopers hun financiering rond hebben.

Al met al is het een zenuwslopende én emotionele periode. Waarbij ik op mijn tandvlees loop en me af en toe enorm alleen voel. Want jemig wat mis ik je nu Tjebbe.

En wat verbaas ik me weer over sommige mensen. Die voorheen vonden dat ik vooral vooruit moest kijken en er niet in moest blijven hangen maar die nu zeggen “Ga je niet wat snel” of “Vind je het niet moeilijk om Tjebbe hiermee definitief achter te laten”.
Pffff…..Tjebbe zit niet in stenen. Hij zit in mijn hart en in mijn hoofd. Voor altijd.

En ik verbaas me toch ook nu weer over mensen bij wie het niet eens opkomt om te vragen hoe het gaat, of ze kunnen helpen, of we misschien een keer aan willen schuiven bij het eten.
Die dan zeggen dat ze je zo sterk vinden of dat ze zien dat ik het steeds toch wel weer red.
Dat zegt meer over hen dan over mij. Want dat betekent vooral dat hun gezichtsveld en inlevingsvermogen zeer beperkt is. Ze zien wel dat ik verdriet heb maar hebben geen idee welk aandeel zij daar zelf in hebben. Of dat ze het leed zouden kunnen verzachten. Door gewoon eens langs te komen voor een bak thee met een luisterend oor. Want helpen is niet alleen sjouwen. Helpen is ook luisteren en vragen of ik het nog wel trek en dan ook écht luisteren naar mijn antwoord.

Enfin, die komen hier in de toekomst vanzelf ook een keer voor te staan en wie weet gaat er dan nog eens een lampje branden. Iemand heeft me geleerd dat dit soort mensen de octopussen zijn in je leven. Die nemen maar kunnen niet geven. En dat kun je ze ook eigenlijk niet eens kwalijk nemen, want wat iemand niet in zich heeft kan hij of zij ook niet uitdelen.

Voor nu heb ik mezelf een paar dagen ‘vrij’ gegeven.
Wat inhoudt dat ik naar mijn werk ga, boodschappen doe, kook, het huishouden bijhoud, verhuizers rondleid voor offertes en nog wat losse zaken verkoop via Marktplaats.
Maar ik hou me héél even niet meer bezig met het grove ruimwerk op zolder of de werkkamer. Daar begin ik weer mee na de bezichtigingsrondes.
Fingers crossed dat die snel voorbij zijn…..