Cocon

Het wordt tijd om mij in een cocon te wikkelen.
Onbereikbaar voor onnodig commentaar, ongefundeerde kritiek, opmerkingen dat ik toch gewoon zelf om hulp kan vragen, kortom kwetsende zaken die mij telkens weer extra omver werpen.

Gisteren was de druppel die de emmer deed overlopen. Iemand vroeg hoe het ging, met mijn gips en alles… Ik gaf eerlijk antwoord. Tenminste, ik meldde niet hoe ik me voelde want daar zit niet iedereen op te wachten weet ik inmiddels.
Ik zei ook niet dat het werk, zowel op kantoor als thuis, me tegenvalt qua belasting met deze gipspoot. En dat alle goedbedoelde opmerkingen over ‘rustiger aan doen’ me inmiddels vreselijk irriteren omdat dat gewoon geen optie is.
En dat ik niet snap dat mensen dat niet snappen.
Tuurlijk kun je rustig aan doen, als iemand anders je was doet, stofzuigt, je vloer dweilt, de hond uitlaat en borstelt, kookt, afruimt, opruimt, etc. En ja, Juul doet haar deel, voordat we die voor de zoveelste keer te horen krijgen.

Ik zeg dus alleen dat ik mijn boodschappen één keer per week laat bezorgen door AH.
En toen ging het mis. 
Er kwam commentaar.
Behoorlijk onbehoorlijk commentaar ook nog. Over het feit dat dit toch eigenlijk te duur is voor mij….
Ik gaf de persoon in kwestie gelijk en vroeg wanneer diegene tijd had om volgende week met mij boodschappen te halen.
Nou dat was nou net niet de bedoeling. Want er waren toch wel anderen die dat konden doen met me?

Ik heb gemeld wat de opmerking met me deed en heb control/alt/delete toegepast op Facebook.

Dat heb ik daarna nog bij twee anderen toegepast die, toen ik dit voorval beschreef, aangaven dat ik wel erg negatief was.

Volgens mij doen we het juist retegoed, Juul en ik. Ondanks de tegenslagen die we na het overlijden van Tjebbe ook nog voor onze kiezen hebben gekregen, ondanks alles wat we nu niet meer kunnen doen en wat we juist zo graag wel zouden willen doen. Om af en toe een soort kleine rouwpauze te hebben. Met wél een weekend weg of een vakantie, wél je verjaardag kunnen vieren, wél die tuin kunnen opknappen, wél op pad met anderen te gaan omdat je je dat wél kunt veroorloven.
Ja dat zijn luxeproblemen, ik weet het. Maar het komt wel bovenop al het andere verdriet. En bovenop de teleurstelling die we ervaren nu we naast het grote gemis en verdriet steeds weer merken dat we naast Tjebbe ook veel andere mensen verloren.
Waarvan we voorheen, tot en met de uitvaart, dachten dat ze er voor ons zouden zijn.

Wist ik veel dat juist die uitvaart een breekpunt zou betekenen voor een aantal relaties en dat ik daar dus niet alleen afscheid nam van Tjebbe. Dat er mensen in die aula zaten die we daarna niet meer zouden zien of spreken. Dat toezeggingen loze beloften zouden blijken. Dat dit steeds opnieuw zou kwetsen. Dat dit óók een reden kon zijn om huilend in slaap te vallen.

Het is tijd voor rust. Ik wil niet langer gekwetst worden. Ik ben al gekwetst genoeg.
Na 20 maanden kan ik het gewoon niet meer opbrengen om altijd maar te moeten aangeven hoe het gaat en om hulp te vragen. Om steeds weer zelf initiatieven te moeten ontplooien. Om bijna altijd alles alleen te moeten doen. Om niet meer samen te kunnen overleggen over belangrijke beslissingen. Om alleen wakker te liggen van zaken die je ook nog eens niet met anderen wílt overleggen.

Ik trek me bewust terug. Leg de focus op Juul, Buster, de katten en mijn werk.
Op hun onvoorwaardelijke liefde voor mij en die van mij voor hen.
Op de voldoening die ik haal uit mijn werk en het prettige contact wat ik heb met superlieve collega’s.
Op het warme contact met Tjebbe’s ouders, waarbij het wederzijdse begrip door gedeeld verdriet enerzijds schrijnend is maar anderzijds ook zo mooi.

En daarbuiten neem ik rust. Een broodnodige pauze van alle ellendige opmerkingen, verwijten en roddel. Wie langs wil komen is en blijft van harte welkom. Maar ik doe zelf even heel bewust een stap terug. Het lukt gewoon niet meer. Soms gaat het zover dat ik dankbaar ben dat we Buster hebben omdat ik daardoor wel naar buiten moet.

En ik hou me, naïef maar hoopvol, vast aan de gedachte dat er een tijd komt dat ik mijn lief weer zie en met hem samen de balans kan opmaken. Want reken maar dat ook hij niet begrijpt waarom sommige mensen zo anders zijn dan we dachten.