De ‘warme’ decemberdagen

Op radio en televisie komen de spotjes over de ‘warme’ decemberdagen nu al voorbij. Voorheen ook onze favoriete maand. En nu erger ik me blauw als Robert ten Brink voorbij schuift met zijn All you need is love trailer, “Ken jij geliefden of familie, waarvan jij vindt dat ze absoluut samen moeten zijn met de kerst, of heb je een wens voor jezelf.”
Ja duhuh, maar die wens is niet te verwezenlijken…óók niet door RTL.

Terug naar de sweet memories, toen geluk nog heel gewoon was.
Nog voordat Sint de hielen had gelicht stond er al een kerstboom in onze berging. Jij kon niet wachten om de stam op maat te zagen en met een perfectionistische precisie de lampjes in de boom te doen, niet los erin gesmeten maar stuk voor stuk aan de tak vastgezet met het lampje keurig recht omhoog. Sinds twee jaar hadden we een kunstboom. Eigenlijk vond je dat drie keer niks maar omdat we twee keer een treurboom hadden gehad met hangende takken toch overstag gegaan.

Nadat jij de verlichting in orde had hingen we met z’n drietjes de decoratie in de boom.
Er zitten hele speciale dingen tussen, twee egeltjes, een antiek vogeltje van mijn Omi, een speciale bal van Julia, elk jaar kochten we één speciaal item.
Kerstmuziek op en na een uurtje of wat was onze woonkamer een warme Kerstkamer.
Overal kaarsen, kerstballen met lampjes in vazen, de boom en de geur van sinaasappel, kaneel, warme wijn en de houtkachel maakten het compleet.
Avondenlang samen op de bank met een pot thee, een glas whiskey en een mooie film. Love Actually en White Christmas kwamen elk jaar voorbij.

Op 6 december veranderde je de ringtone van je telefoon en hoorden we om de haverklap Driving home for Christmas als je werd gebeld.

Wat vonden we het een prachtige tijd van het jaar…we zijn in 1995 niet voor niets op de dag na Kerst getrouwd. Je grapte dat dit heel handig was, zo kon je onze trouwdag nooit vergeten.

Vorig jaar hield ik krampachtig vast aan al onze gezinstradities.
Maar het had alles bij elkaar iets treurigs.
Hoe hard ik ook mijn best deed, het was het toch allemaal net niet.

Op Sinterklaasavond samen met Juul cadeautjes uitpakken. Met mooie gedichten, vol liefde en hier en daar ook nog wel een plagerijtje. Maar wat misten we jou en je ellendige (meestal ingewikkelde of smerige) surprises met een vilein gedicht waarin je met verve anekdotes van het voorgaande jaar aanhaalde.

Na een verbouwing van drie weken voor de nog door ons samen bestelde nieuwe keuken had ik geen fut meer om de hele zolder overhoop te halen om de boom en decoratie te pakken. Dus hielden we het bij een houten kerstboompje met lampjes voor het raam en wat ballen tussen de waxinehouders. Voor de kerstgeur kochten we een kerststukje voor op de kast. Klaar….soort van dan.

Op Kerstavond lieten we onze traditionele Kerstborrel voor vrienden en buren net als alle acht jaar ervoor doorgaan. Ik rende me dagenlang de benen uit mijn gat: ruimde de nieuwe keuken in, ruimde op, maakte schoon, bakte taart, haalde wijn, sinaasappels, kruidnagels en kaneel en natuurlijk chocomel en appelsap voor de kinderen.

De avond zelf vond ik lastig. Vrienden die elk jaar kwamen lieten nu ineens verstek gaan. Sommigen gaven niet eens antwoord op de uitnodiging. Evengoed was ons huis wel vol en werd het een drukke bedoening.
Ik betrapte mezelf erop dat ik je halverwege de avond met mijn blik zocht tussen de anderen om je te vragen of je nog wat drank uit de berging kon halen. Om me ineens weer te realiseren dat je er niet meer bent. Wat voelde ik me toen akelig alleen tussen die grote groep mensen.

Op 1e Kerstdag kwamen je ouders bij ons brunchen. Ik had allerlei lekkers in huis gehaald, de tafel feestelijk gedekt met een mooi wit gestreken kleed, kerstservetten en kaarsen. Croissants en brood gebakken. Maar er was geen kerstgevoel. Ik miste jou, jouw bord, jou naast me op de stoel aan tafel. Jouw grapjes, jouw zelf samengestelde Kerst-CD in de speler. En hoe ik ook mijn best deed, ik voelde geen warmte. Ik had het zelfs ijskoud.

Op 2e Kerstdag waren we uitgenodigd bij lieve vrienden om te komen eten. We hadden cadeautjes bij ons voor hen en kregen ook liefdevolle met zorg gemaakte en uitgezochte cadeautjes terug. Met een paar glazen wijn op vergat ik heel even dat ook dit geen normale setting was. Totdat ik in een groot en koud bed stapte en de tranen begonnen te stromen.

En toen volgde 27 december, onze trouwdag. Onze 20e had dit moeten zijn. Maar we haalden net ruim 19,5 jaar huwelijk.
We deden er nooit iets aan maar wat had ik je nu toch graag mee uit eten genomen of zo.

In plaats daarvan namen lieve vrienden Juul en mij mee uit eten en werd het boven verwachting een gezellige avond.
Met opnieuw weer die kilte erna en ook weer tranen.
Je zou toch verwachten dat die bron een keer opgedroogd raakt….

Voor Oud & Nieuw werden we bij twee bevriende stellen uitgenodigd.
Ik heb er niet eens echt over nagedacht maar de uitnodigingen vriendelijk afgeslagen.
Ons kitten Belle fungeerde daarbij als dankbaar excuus.
Want hoe alleen je je in een ruimte vol mensen kunt voelen wist ik inmiddels maar al te goed. Dat gevoel zou alleen nog maar worden versterkt als de klok om 00:00 uur slaat en iedereen elkaar omarmt en kust.
Julia had een vriendin over de vloer, dezelfde die er het jaar ervoor ook was, toen geluk nog heel gewoon was. We hebben samen geproost na de jaarwisseling, Appjes gestuurd naar familie en vrienden, de meiden staken vuurwerk af, ik wenste de buren een goed Nieuwjaar en kon niet wachten totdat ik mijn bed in kon. Waar ik me realiseerde dat ik jou nu achterliet in 2015 en dat 2016 het eerste officiële jaar  zonder Tjebbe zou worden. Vanaf nu zou er altijd een voor en een na zijn….en hoe moest ik dat nu doen, verder zonder jou?

Een bekend fenomeen onder rouwenden is The Day After.
Je ziet weken van tevoren op tegen de geboortedag en de sterfdag van je lief, je eigen verjaardag, die van je kind, de ‘feest’dagen, je trouwdag, feestjes van anderen.
Maar dan gebeurt er iets vreemds. De dag zelf kom je wonderbaarlijk genoeg best goed door. De klap krijg je erna. Die nabrander maakt je rillerig, verdrietig, moe, kortom je voelt je ellendig. Fysiek en mentaal ben je óp.

Dit jaar pak ik het anders aan!
De ervaringen van vorig jaar hebben me doen besluiten om dit jaar mijn gevoel te volgen.
En mezelf toe te staan om dit jaar een aantal ‘feestelijkheden’ over te slaan.
Want The Day After is tijdens de decembermaand teveel van het goede.
Vooral omdat er een veelvoud van die dagen in die ene maand zitten.
En omdat ze elkaar ook nog eens in zo’n rap tempo opvolgen dat je geen gelegenheid krijgt om bij te kunnen trekken. Die opeenstapeling van emoties maakt het too much to handle.
Misschien zullen anderen dit niet begrijpen, waarderen of accepteren. Dat is dan maar zo. De schijn ophouden is al lastig in de andere elf maanden, in deze maand lukt het me écht niet. Zeker nu niet, het dal is diep en eruit klimmen moet ik zelf doen, in mijn tempo en op mijn manier.

Dus is er dit jaar op kerstavond geen borrel in Maison Bosman.
Mentaal en financieel niet haalbaar.

Ik verstuur ook geen uitnodiging voor een brunch, lunch of diner tijdens de Kerstdagen.

Wat ik met onze trouwdag doe? Ik heb werkelijk geen idee.
Ik had ooit bedacht om een fles 21 year old Bushmills voor mijn lief te kopen als cadeau.
Net als toen we 12 en 16 jaar getrouwd waren.
Met een grappig briefje erbij dat een oudere fles er niet was…en hoe dat dan verder moest met ons huwelijk…tja…..

Voor Oud & Nieuw heb ik gelukkig ook dit jaar een mooi excuus om thuis te blijven, onze lieve Buster.

Het enige waar ik niet van afwijk?
De ouderwetse Kerstkaart. Voor een aantal lieve mensen om ons heen, die er voor ons waren en gelukkig nog steeds zijn. En voor een aantal lieverds die ik na Tjebbe’s overlijden heb ontmoet, helaas door het lot verbonden.

Waarom ik die kaarten stuur?
Omdat ik me heel goed realiseer dat deze maand voor anderen wel warm en feestelijk is.
Of juist heel lastig, net als voor mij. En ik die lieve mensen graag alle liefde, geluk en gezondheid wens voor 2017.

Vorig jaar hebben wij speciale kaarten gestuurd. Dit jaar is dat niet anders.
Ik heb een aantal fotokaarten laten maken en daarnaast een aantal toepasselijke troostkaarten besteld, een geweldig initiatief van Martin Gijzemijter. Hij snapt hoe moeilijk deze maand kan zijn voor hen die een dierbare verloren of om een andere reden alleen zijn.

Van een aantal vrienden hoorde ik vorig jaar dat zij niet goed wisten of het wel oké is om ons een kaart te sturen. Dat is meer dan oké, graag zelfs!
Want wat is het fijn om te merken dat mensen aan je denken.
En ook wij zijn wel toe aan een beetje geluk in het nieuwe jaar…