Ode aan jouw dochter

Hoogzomer in La Douce.
Jullie hebben dikke pret op het terras, met een cappuccino in de zon.
Na onze gezamenlijke dag gisteren in Auch doen we het vandaag rustig aan.
Voor de kooi van Jimmy nog even een dikke knuffel en daarna naar beneden om de tondeuse over jouw hoofd te halen ‘want dat kan echt niet langer zo Pap, je loopt voor lul’.
Ze doet het vakkundig en je vertrekt naar de douche om de kriebelhaartjes af te spoelen.

Twee uur later moet ik haar helaas vertellen dat je bent overleden, aan een hartinfarct.
Zestien is ze pas.
Op een mooie zomerdag verliest ze jou, haar steun en toeverlaat, haar grappenmaker, haar rots in de branding, haar plaaggeest, haar liefdevolle vader.
Veel te jong is ze hiervoor.

Nog drie dagen blijven we op onze favoriete plek, met een megaklus, het inpakken van alle kampeerspullen in de vouwwagen en auto. De ANWB zorgt dat we thuiskomen maar alles moet reisklaar worden gemaakt.
En naast mijn zorg om onze dochter voel en ervaar ik ook de liefdevolle zorg van haar om mij.  De eerste nacht samen in de bedbak van de Holtkamper. Zonder jou. We hebben het koud.
We hebben geen van beiden trek, krijgen met moeite een hap weggeslikt maar sporen elkaar aan om te eten. We overleggen wat we het beste kunnen doen, voor ons en voor jou.
Ze wil naar huis, naar haar vertrouwde omgeving, naar haar vrienden. Maar jou achterlaten is ook vreselijk. Ik hak de knoop door, omdat ik weet dat je haar wens belangrijker zou vinden dan dat wij op jou wachten. Dus vliegen we zondagmiddag naar huis.

Maandag zit ze tussen ons in, aan tafel. Met haar Opa, Oma, moeder en een uitvaartverzorger. Bizar, omdat ze dit niet mee zou moeten maken. En daarnaast ook zo mooi, omdat ze zo’n waardevolle en warme inbreng heeft over de invulling van jouw afscheid. En, van wie ze dat heeft is geen vraag, nieuwsgierigheid toont over alles wat met overlijden, uitvaart en crematie te maken heeft. Tot in detail. Gelukkig hebben we een hele warme uitvaartverzorger die haar heel goed snapt, overal bij betrekt en onverbloemd eerlijk antwoord geeft op al haar vragen.

Ze schrijft ’s nachts een brief, om aan jou mee te geven op je laatste reis.
Haar toespraak voor jou is hartverwarmend en hartverscheurend tegelijk.

Een week voor de start van het nieuwe schooljaar zitten we om de tafel met haar coördinator. Om te vertellen wat er is gebeurd, om te bespreken hoe ze dit schooljaar zal gaan starten. En wat school voor haar kan doen. Ze is heel helder en standvastig in wat ze wel en niet wil. Ze wil geen lang verhaal in de klas, maar een korte melding, niet teveel aandacht en starten met haar nieuwe jaar. Gelukkig geeft de mentor hieraan gehoor.
Niet alle docenten zijn even empatisch. De klas een opstel laten schrijven over de zomervakantie is niet heel inlevend als je weet dat één van je leerlingen haar vader in die vakantie verloor. En antwoorden ‘dat ze gewoon mee moet doen’ op het verzoek of zij over iets anders mag schrijven is ronduit stompzinnig. Daar zijn we het als ze me dit vertelt helemaal over eens. Ik koppel het ook maar even terug naar school. Wie weet een ‘leermoment’ voor deze docente.

Julia gaat mee op Ardennentrip. Met de met jou samen gekochte rugzak en bergschoenen. Precies een maand na jouw overlijden loopt zij 6-8 uur per dag met volle bepakking door de heuvels en bossen. Haar rugzak een stuk voller dan die van de anderen. Die maandag start ik met werken. Maar wat mis ik haar ’s avonds. En als ze me sms’t dat het zwaar is moet ik me inhouden om haar niet te gaan halen. De dag erna krijg ik een berichtje dat het toch goed is dat ze meegegaan is, dat de sfeer in haar groep fijn is en dat er ook begrip is voor haar. Fijn.

Het eerste jaar is zwaar maar zowel zij als ik redden het aardig.
De ‘feest’dagen zijn niet zo warm als anders.
Haar 17e verjaardag, de eerste zonder jou, vieren we twee keer. Expres. Omdat haar leven gevierd mag en moet worden. Haar vrienden en onze gezamenlijke vrienden en familie komen en omhelzen haar warm. Dat voelt goed.

We gaan samen terug naar de camping. Strooien een deel van jouw as uit in een zonnebloemveld langs jouw fietsroute. Eten op het terras. Warmen ons aan de zon.
Laven ons aan de bekende dingen, genieten van gesprekken met lieve vrienden.

Voelen je nabijheid, daar misschien nog meer dan het tussenliggende jaar thuis.
En toch, wat missen we je ook gruwelijk. 

Niet meer met z’n drietjes voor de tent naar de sterren kijken….

Met z’n tweetjes op het terras, in de hangmatten, naar het sanitair voor de afwas, aan het zwembad. Het is het allemaal net niet, niet meer.

De autorit ging voorspoedig – de terugweg was lastig, want die hadden we het jaar ervoor niet gemaakt.

Een week na thuiskomst gaan we met jouw ouders een weekend naar Amsterdam. Jouw eerste sterfdag is op die zaterdag. We hebben het goed samen, het is een warm weekend, in alle opzichten. Het levert mooie momenten op en prachtige foto’s van jouw ouders met onze dochter. Ik hoop dat je het van veraf hebt kunnen zien.

Het tweede jaar is ingegaan. Op voorhand gewaarschuwd. Dat het zwaarder zou worden.
Het blijkt waar. We worstelen meer dan eerst.
En wat vecht jouw kanjer, voor alles. Ik ben zo vreselijk trots op haar.
Wetend dat jij dat ook was en nu nog bent.
We voelen en zien de signalen.
We missen je. Maar we knokken door.
Net als jij zou doen.
Ze heeft jouw genen, jouw gevoel voor humor, jouw zorgzaamheid, jouw cynisme, jouw karakter, jouw neus, jouw mimiek, jouw doorzettingsvermogen.
Ik zie jou in haar.
Maar ik zie ook haar eigenheid.
Haar schoonheid.
Haar warmte.
Je hebt een parel nagelaten!