A little too much

Jezelf staande houden.
Klinkt leuk.
Maar heel eerlijk, het valt niet mee.
De verwachtingen zijn hoog.
Van mijzelf – over mijzelf vooral.
Maar ook van de omgeving, naar en over mij/ons.

Ik vond twee illustraties die mijn gevoelens en situatie heel mooi typeren.

De eerste geeft de fasen in rouw weer.
Die zijn ooit wetenschappelijk vastgesteld.
En je doorloopt ze allemaal. Dat heb ik in de vijftien achterliggende maanden wel ervaren.
De linker afbeelding lijkt heel overzichtelijk en biedt naar het schijnt houvast.
De rechter afbeelding geeft de realiteit weer…..

En dan is dit alleen nog maar wat rouw met je doet, hoe het je heen en weer slingert en hoe je steeds weer in kuilen flikkert waar je weer uit moet zien te krabbelen.
Dat dit de ene keer minder moeite kost dan de andere keer lijkt me logisch.

Het tweede plaatje geeft weer hoe je van je stuk gebracht kunt worden door verwachtingen. Want die lijken helder. Maar schijn bedriegt.
Je hebt niet alleen met je eigen verwachtingen te maken.
Maar ook met die van anderen over mij/ons.
Hoe je je staande moet houden, of hoe je dit in de ogen van die anderen ogenschijnlijk lukt.
Nou hou je vast, dat lukt soms voor geen meter!

De verwachting is dat er sprake is van een opgaande lijn.
Dat het, in of na het eerste jaar na het verlies – ja serieus zo wordt dit door velen genoemd – steeds een stukje beter wordt.
Dat je ‘het een plekje geeft’ en ‘verwerkt’.
Nou nee dus!

Ik herhaal ‘m nog maar eens even:
Afval verwerk je en een blik doperwten geef je een plekje.
De ‘het’ van jullie plekje is namelijk de liefde van mijn leven…..
En wat willen jullie eigenlijk precies dat ik dan verwerk…wat bedoelen jullie daarmee….dat ik niet meer aan hem denk, over hem praat, hem mis?
Ik wil deze twee uitdrukkingen dus echt nooit nooit nooit meer horen!

Wat ik wel wil horen?
Zijn naam.
Tjebbe.

Anekdotes over wanneer Tjebbe jullie heeft laten lachen, plaagde of ronduit irriteerde (Want ja, dat kon hij ook en ‘over de doden niets dan goeds’ is wel erg suffig en achterhaald. Trouwens, misschien verdiende je die uitbrander van hem wel gewoon….).

Dat jullie Tjebbe ook missen.
Dat Tjebbe iets voor jullie heeft betekend.
Dat Tjebbe die lieve vent was die altijd voor jullie klaarstond.
Dat Juul de liefste Papa had die je je maar bedenken kon.
Dat Tjebbe zo’n geweldig gevoel voor humor had.

Dat Tjebbe áltijd eerlijk was (ook als jullie dat niet altijd prettig vonden, maar ja dan had je wel zélf voor een eerlijk antwoord gekozen, want die keuze liet hij altijd aan de ander).

Dat jullie trots op ons zijn, net als Tjebbe dat was en vanaf zijn wolk misschien nog steeds wel is. Dat Tjebbe ziet hoe wij worstelen maar er toch steeds de kracht voor weten te vinden om uit zo’n nieuw onverwacht en ongewenst dal te kruipen.

Want het valt om de sodemieter niet mee!
De beruchte kuilen waar we keer op keer weer in flikkeren zien we niet aankomen.
Het zijn er veel, te veel.
Gezeik met instanties, nog steeds.
Post op naam van mijn lief, nog steeds.
Gezondheidstoestanden – fysiek en mentaal trekt dat een enorme wissel.
Door de zorg, angst en onzekerheid die dit naast het lichamelijke ongemak met zich meebrengt.
Stress over werk en school, doen we het wel goed, gaan we het wel halen, we werken ons suf maar de input en output krijgen we maar niet in balans.
Het gemis van contacten met vroegere vrienden en kennissen.
Het afscheid moeten nemen van veel dingen die een gevolg zijn van dat immense verdrietige verlies van mijn liefste man en Juuls liefste Papa.
Merken dat op de berichten over onze rauwe rouw nauwelijks reactie komt in tegenstelling tot de vele reacties op katten/hondenfoto’s….tja….hoe moet je dat opvatten….?

Het is even teveel.
De rek is eruit.
Is dat verwijtbaar?
Nee.
Begrijpelijk?
Ja.
Te accepteren en aanvaarden?
Lastig.
Komen er betere tijden aan?
Hope so.
Gaat het gemis over?
Nee.
Wil ik dat?
Nee.
Doen we dan niks leuks?
Jawel, tenminste we proberen het.

Het is tijd om op sommige fronten pas op de plaats te maken.
En moeilijke beslissingen te nemen.
Bijvoorbeeld de opleiding die je zó graag wilt doen on-hold te zetten.
En je te realiseren dat het echt nooit meer zo wordt als dat het was.
Daardoor een moeilijke knoop door te hakken en eerlijk tegen jezelf te zeggen dat er aan mooi tijdperk, kamperen op die ene speciale plek in La Douce, een eind is gekomen.

Nog moeilijker?
Hardop aan jezelf en anderen toegeven dat het nu gewoon even niet gaat.
Bij deze…..