Geboortedag

Vandaag is het jouw geboortedag lieve Tjebbe.

Een dag die ik, net als alle andere dagen, niet meer met jou kan delen.

Op 26 september 1967 landde jij als heel klein mannetje in de liefdevolle armen van je moeder.

Je vader liep niet lang daarna naar de telefooncel om hun wederzijdse ouders te vertellen dat ze Opa en Oma waren geworden.

Wij waren het er samen altijd over eens, 1967 is een heel goed bouwjaar!

In datzelfde jaar landde ik ietsje eerder in de armen van mijn moeder, vijf maanden eerder om precies te zijn.

Een blijvende reden voor plagerijen, “ik heb een oudere vrouw”. Dat plagen hield helaas op. Jij en ik worden in getal nooit meer dezelfde leeftijd. In getal ben ik nu al twee jaar ouder…

Vorig jaar ging dit aan mij voorbij. Toen leefde ik nog in de roes van de eerste shock.

Nu komt het besef; jouw verjaardag is geen verjaardag meer, want verjaren doe je niet. Je blijft voor altijd 47.

Op de avond voor je verjaardag kan ik je geen ‘plaagcadeautje’ meer geven. Geen extra dikke kus op de ochtend van je verjaardag met je échte cadeau. Geen ‘Lang zal die leven’ meer zingen. Geen taart meer voor je bakken. Niet samen boodschappen doen om jouw verjaardag met vrienden te vieren, bij voorkeur met zalmsalade gemaakt van zelfgerookte zalm. Niet meer met z’n drietjes uit eten.

Ons plan om samen onze 50e verjaardag te vieren in juni 2017, precies tussen onze beide verjaardagen in zit er ook niet meer in. Geen borrel en BBQ bij een strandtent met vrienden op een zonnige dag. Zo zagen wij het voor ons. Dat beeld, dat idee, dat plan is weggevaagd, net als de rest van onze gezamenlijke toekomst.
Ja ik moet me gelukkig prijzen dat ik het waarschijnlijk wel ga halen. En dus vinden mensen dat ik dat juist wél moet vieren. Ze hebben misschien wel gelijk. Ik heb tenslotte dit jaar tegen Juul gezegd dat we ons leven ‘voor twee’ moeten gaan leven, omdat wij dat aan jou verplicht zijn.
Maar een feestje voor mezelf organiseren, daar vind ik geen zak aan. En daarnaast heb ik de financiën er niet eens meer voor. Bah, ook dit wordt nu net als al die andere plannen van ons nooit meer werkelijkheid.

Toch doen we ook dit jaar weer een poging om deze dag te vieren, voor jou.
We gaan vanavond wèl uit eten, met jouw ouders.
En we heffen óók het glas.
Op jou, je leven, je liefde, onze liefde voor jou, ons gemis aan jou.

We hebben ook cadeautjes gekocht.
Een poster met jouw favoriete bloemen voor op de schutting. En die heb ik al gemonteerd ook – oefening baart kunst.
Voor mij kocht ik de ring die jij mij vorig jaar beloofde als toekomstig verjaardagscadeau en een armband en CD voor Julia.
Zo proberen we het leven, jouw leven én dat van ons, toch een beetje te vieren.