Good morning = okay
Good mourning = not ?
Deze korte vergelijking in het Engels is de beste manier om aan te geven welk gevoel ik soms krijg. Dit gevoel wordt vaak ingegeven door het gedrag of opmerkingen van anderen.
Toegegeven, (non-verbale) communicatie komt van twee kanten. Dus het is ook hoe ik een opmerking of stilte van de ander ontvang en opvat.
De ruime mate van flexibiliteit die hierin van mij wordt verwacht vind ik soms wel wat onterecht.
Want hoe vaak heb ik al niet gehoord “Ah joh, maar dat was vast niet zo naar bedoeld”. Of “Misschien is het voor hen ook wel heel moeilijk om met jullie verdriet om te gaan”.
Maar goed, daarover heb ik al vaak genoeg geschreven. Het ís ook moeilijk om met verdriet om te gaan. Verrekte moeilijk. Daar hebben Juul en ik tenslotte al bijna 14 maanden ervaring mee. En na die 14 maanden wordt het ook echt nog niet minder. Want het is pas 14 maanden in plaats van al.
En sommige mensen zullen het ook best goed bedoelen. Maar bij een opmerking als “Ik snap je verdriet, maar het kan altijd erger” kan ik me inmiddels niet meer inhouden. En dien ik diegene van repliek. Op een nette manier, met een vraag. “Wat is in jouw ogen dan nóg erger?” of “Waarom zeg je dit?”
Het is niet als start van een discussie bedoeld. Meer als mogelijkheid voor de gesprekspartner om te herformuleren na even te hebben nagedacht.
Een aantal rare bijwerkingen van diep verdriet:
Vrienden <-> kennissen
Door de dood van mijn lief en vader van onze dochter is niet alleen ons hele leven overhoop gehaald maar dat geldt ook de vrienden- en kennissenkring. Vrienden trekken zich terug uit ons leven en verdwijnen daarmee naar de kennissenkring. Gelukkig zoeken anderen juist (nog) wel toenadering en tonen daarmee hun ware vriendschap.
Na een jaar moet het met het verdriet wel langzaam over zijn…daarna je verdriet nog openlijk uiten wordt door sommigen als ‘erin blijven hangen’ betiteld. En dat terwijl je juist zo je stinkende best doet om overeind te blijven, doorzet, doorgaat en het altijd alles alleen je inmiddels zó verschrikkelijk opbreekt. Hulp krijgen we wel, als we erom vragen. Maar het gepieker over van alles (financiële situatie, gezondheid, planning, werk, studie, toekomst, klussen in huis, etc….) doe je toch echt alleen.
Speciale dagen
Op speciale dagen hoor je van de meesten niets meer terwijl je het juist op die dagen extra zwaar hebt. Dan koester je die ene kaart van die vriendin op afstand en dat Appje. Maar vooral de mensen die persoonlijk langskomen om je te vertellen dat zij aan Tjebbe én ons denken op die dag. Dat ze überhaupt hebben onthouden dat het Tjebbe’s verjaardag is, onze trouwdag, Juuls verjaardag of die van mij.
Condoleren hoeft niet meer?
Ook een apart fenomeen; mensen die je na het overlijden nu pas tegenkomt. En die je dan vragen of het klopt wat ze gehoord hebben. “Dus Tjebbe is echt dood?” wordt dan vervolgd met “Oh dan had ik het dus wel goed begrepen”. Waarna condoleren uitblijft en zij hun weg vervolgen. Mij in verbijstering en verdrietig achterlatend.
Hoe social is ‘social media’?
Berichten op social media waarin je je verdriet uit worden inmiddels door de meesten genegeerd. Berichten over ‘leuke’ zaken zoals uitjes, foto’s van aankopen, afgeronde klussen en huisdieren krijgen daarentegen wel likes. Ik vermoed dat het voor anderen inderdaad te confronterend is, het verdriet. Maar hé, het verdriet bestaat voor mij nog elke dag. Bij het wakker worden, bij het naar bed gaan en elke seconde daartussenin heb ik te dealen met een enorme leegte en groot gat in mijn hart. Dus mijn Facebook is daar een afspiegeling van. Bij mij is het daarom niet alleen maar een Feestboek. Ik vind het dan ook hartverwarmend en fijn als er inderdaad ook bij verdrietige berichten blijk gegeven wordt van het feit dat we op social media zitten.
Maar als je in en met je verdriet wordt erkend dan is dat heel fijn.
Ik blijf me uiten.
Ik schroom niet om de blije momenten én mijn verdriet te delen.
Persoonlijk tijdens een gesprek, in mijn Blogs en op Facebook.
Ik kijk inmiddels ook heel voorzichtig wel weer een klein beetje vooruit.
Naar een nieuwe toekomst.
Want de toekomst die ik voor ogen had is weggevaagd, samen met mijn lief.In die nieuwe nog te vormen toekomst neem ik toch ook echt mijn lief mee.
Mijn herinneringen aan hem.
Mijn herinneringen aan ons.
Onze gezamenlijke waarden.
Eén daarvan was om er altijd voor een ander te zijn.
In goede en in slechte tijden.
Ik hoop dat vrienden zich dit ook nog herinneren van Tjebbe.
Juul en ik zullen hieraan vast blijven houden.En hopen dat wij ons ook aan anderen kunnen blijven vasthouden.
Zelfs nu het verdriet van ons om het verlies van Tjebbe bij anderen meer op de achtergrond lijkt te gaan raken.
Bosvrouw 
Ik heb je blog gedeeld op FB, maar ik geloof niet dat er iemand tussen mijn vrienden is die het leest. Na verloop van tijd word je toch geacht om “sterk” te zijn en vooral ” door te gaan”….
LikeLike
Lieve Esther,
Als het jou helpt, door herkenning of door de Blog te delen, dan is dat al veel waard.
Knuffel voor jou xxx
LikeLike
Wat heb je het weer goed geschreven!
Ik denk dat veel staat of valt bij het oordeelvrij omgaan met jullie verlies. Acceptatie, in plaats van het idee te hebben dat je mening mag hebben over hoe, wanneer, hoelang, enzovoorts. Aannames over een ander, ik heb er een hekel aan.
Helaas is het zo dat veel mensen moeite hebben om om te gaan met ‘an uncomfortable truth’. Dat is uiteraard helemaal hun probleem, maar dat lijken ze niet in te zien en de meesten lijken er ook niet aan te werken.
Hou vast aan je eigen waarden, *jullie* waarden x
LikeLike
Dat zullen we zeker blijven doen Maureen. Het gedrag van anderen is iets van henzelf, waar ik geen invloed op heb. Pijnlijk soms, dat wel. Maar ook daar leer je op termijn mee omgaan. Bij de ergste 🍓 heb ik inmiddels een stap terug gedaan of de ctrl+alt+delete toegepast 😉
LikeGeliked door 1 persoon