Om hulp vragen – hoe moeilijk kan het zijn?

Onderstaand plaatje over compassie en ‘geven en ontvangen’ kreeg ik vandaag via een Amerikaanse vriendin.

In goed Nederlands kom je voor hetzelfde onderwerp uit bij gezegdes als: ‘Wat je zaait zul je oogsten’ en ‘Wie goed doet goed ontmoet’.

In de praktijk van een ongewild alleenstaande geldt:
‘Je mag me altijd bellen’.
‘Als ik ook maar íets voor je kan doen…gewoon een gil geven he?’

En dat is nou juist zo lastig….bellen….vragen….

Omdat je als je er écht doorheen zit niet kúnt bellen.
Omdat je weet hoe druk iedereen het heeft.
Omdat je je al zo afhankelijk voelt.
Omdat je geen ‘zeur’ wilt zijn.
Omdat je niet altijd aan dezelfde mensen om hulp wilt vragen.  Omdat sommige dingen opkomen als poepen, onverwacht – ongewenst – ongelegen. Voor jouzelf én degene bij wie je om hulp zou kunnen vragen.

En, heel eerlijk, omdat je ook telkens een beetje ontmoedigd raakt als je nul op het request krijgt.En dat gebeurt. Soms doordat het antwoord nee is terwijl je op dat moment echt met je handen in het haar zit en soms omdat je zelfs helemaal geen antwoord krijgt.

Recent zei iemand het prettig te vinden als ik aangeef waar ik zélf behoefte aan heb, zodat het vragen niet nodig is. Daar heb ik wel even over na moeten denken. Want dan heb je het eigenlijk over verwachtingen. En die liggen vaak langs je eigen ‘lat’.

Ik ben een gever, een pleaser, een gezelligheidsdier, een verzorger.
Tjebbe was dat ook. Hij stond al klaar om te klussen voordat iemand erom gevraagd had. Ik onthoud alle memorabele data, verjaardagen, trouwdagen, werkjubilea en sterfdata. En stuur daarvoor, heel ouderwets, een kaartje.
Tjebbe en ik zorg(d)en graag voor anderen. Zagen/zie een behoefte vaak al voordat die is geuït. Waar mijn behoefte ligt is dus eigenlijk best simpel – dat iemand ook af en toe eens voor mij en Julia zorgt. Net als Tjebbe vroeger. Dat mensen de voor ons lastige data niet vergeten.

Waarbij ik me gelijk ook weer schuldig voel omdat ik vind dat ik zelf het afgelopen jaar volgens mijn eigen maatstaven niet sociaal genoeg ben geweest. Ik heb het soms afgedaan met een Appje of mailtje in plaats van een kaartje. Ben niet langsgegaan maar heb bloemen laten bezorgen. Dat dit wordt ingegeven door drukte, stress door rauwe rouw, paniekaanvallen en de sterk veranderde financiële omstandigheden vind ik heel lastig om eerlijk te vertellen.

Het zou zó fijn zijn als mensen zouden zeggen:
‘Volgende week/maand heb ik een dag de tijd voor jullie, wat kan ik dan doen in of aan je huis?’
‘Joh je loopt jezelf volgens mij nu echt voorbij, heb je zin om een keer samen met Juul aan te schuiven met eten?’
‘Heb je gezien dat *film/toneelvoorstelling/concert* eraan komt, heb je zin om mee te gaan?’
‘Binnenkort is het Tjebbe’s verjaardag, is het weer Kerst, is het jullie trouwdag, Oudjaar, Juuls verjaardag, volgend jaar word je 50…..wil je dan iets doen en kan ik dan iets voor jullie doen?’

Kortom, wat verlichting in het AAA – altijd alles alleen. Aandacht, samen eten, praten, herinneren, een kaartje, een onverwachte aanloop of uitnodiging. Het zijn juist de persoonlijke dingen die je er doorheen slepen op de vele ***momenten die rouw met zich meebrengt.

Ik vond het fijn dat het eens zo aan me gevraagd werd.
Want dat maakt dat je zelf ook eens nadenkt over hoe je alles tot nu toe maar steeds zelf hebt gedaan en hoe zwaar dat eigenlijk was. En dat dit, naar buiten toe, misschien overkomt als ‘zij redden het wel’ en ‘wat zijn ze sterk’ terwijl de werkelijkheid anders is. Ik loop op mijn tenen en aan mezelf voorbij. Elke tegenslag, hoe klein ook in de ogen van anderen, moet je opvangen terwijl je nog midden in de naweeën zit van de vorige.

Geen zieligdoenerij, geen verwijten naar anderen, gewoon een opsomming van hoe het er aan toe gaat. Voor mij eigenlijk ook wel eens confronterend om zo op te schrijven en terug te lezen. En misschien ook wel goed. Mezelf een spiegel voorhouden. Want het was en is soms echt even teveel. En ik moet blijven vragen omdat ik sommige dingen niet zelf of alleen kan. En ik mag soms mijn teleurstelling uiten. Niks mis met je kwetsbaarheid tonen en eerlijk zijn. Hoe pijnlijk dat soms ook is.

Deze blog biedt wel gelijk een mogelijkheid om mijn dankbaarheid te uiten naar de kleine groep lieve mensen om ons heen die het afgelopen jaar zo lief voor ons zijn geweest en dat nog steeds zijn. Want zij zijn de lieverds die het iets minder zwaar maakten door hun attenties, zorgzaamheid, vriendschap, interesse, praktische steun en liefdevolle opvang op de ergste dagen.

Dikke kus!