Parallelle werelden

Er is het ziekenhuis – binnen.

En de ‘normale’ wereld – buiten.

In het ziekenhuis, binnen, staat de zorg voorop.
Zorg voor en zorg om degene die je het allerliefste is.
Daar binnen staat de tijd stil.
Daar binnen gaat het om de kern van ons bestaan.

Buiten gaat alles gewoon door.
Gaat iedereen zijn weg en heeft het druk met zijn eigen besognes.
Buiten zijn andere afspraken de drijfveer voor gehaast en daarmee onze zorgen bijzaak.

En ik beweeg me steeds snel tussen dat binnen en buiten.
Die dagelijkse overgang van intensiteit naar oppervlakkigheid valt me nu weer zo enorm op.

Soms komt de oppervlakkigheid even binnen in het binnen.
Gehaaste vragen, geen of korte en incomplete antwoorden, praten zonder oprechte interesse.

Soms ervaar je ‘de kern’ en intensiteit onverwacht buiten.
Dat laatste is een waar cadeau.

Maar manoevreren tussen de parallelle werelden maakt extreem moe. En verwart me.
Net als vorig jaar.

De kern van ‘binnen’ is het allerbelangrijkste.
Velen zien dit (nog) niet.