Sterk zijn. Doorgaan. Het heilige moeten.
En soms, soms is het gewoonweg even niet meer mogelijk.
Zou je het liefst even weg willen zijn, onder je dekbed kruipen, op een strand met een boek willen liggen, ontsnappen aan de realiteit.
Moe. Heel erg moe. En toch moet je sterk blijven.
Omdat dit is wat er van je wordt verwacht. Dat denk je dan.
Of is het wat ik van mezelf verwacht.
Om niet totaal in te storten maar door blijven jakkeren.
Tegen beter weten in.
En dan krijg je het ene signaal na het andere. Lopen er duizend dingen tegelijk en door elkaar. Bericht dat een geliefd familielid met spoed is opgenomen. Op de hartbewaking.
Loop ik ineens weer op die rotafdeling, de EHH. En weet ik de bezoekuren van toen weer zomaar op te lepelen. Die zijn niet veranderd, ons leven wel. En juist daarom wil je daar helemaal niet meer lopen. Maar ik ga. Want uit ervaring weet ik hoe belangrijk dat is.
In de afgelopen vijf jaar hebben we daar al te vaak gelopen.
Eén geluk, ze hebben de boel verbouwd. Ik zucht, van dankbaarheid. Want daarmee blijven me een aantal herinneringen bespaard. De logeerpartij van ons familielid op deze afdeling duurt van vrijdag tot maandag en de vooruitzichten zijn goed, gelukkig maar!
We hebben inmiddels volgens mij een familiepas. Een lidmaatschap waar ik heel graag voor had bedankt.
Onze kaartjes voor het toneelstuk ‘Moeders en Zonen’ op vrijdag worden doorgesluisd naar een vriendin. In het theater zitten terwijl je hoofd op de hartbewaking is, nee dank je.
Na het bezoekuur kijk ik of er nog ergens kaarten te koop zijn later dit jaar. Ja, we gaan nu naar het matinee op 30 oktober. Wel uitstel, geen afstel.
Zondag zeil ik de trap af, sneller dan bedoeld en met een zeer pijnlijk resultaat.
Een gekneusd stuitje en een paarszwarte gezwollen bil zijn het resultaat. Met een dekbed en twee kussens in je armen op slippers een trap af lopen is ook niet zo heel handig als je nachtenlang niet slaapt. Moeheid eist zijn tol.
Op maandag ga ik langs de huisarts en apotheek en maak dankbaar gebruik van het hoog/laagbureau, staand werken werkt. Gelukkig hebben we die dag ook iets leuks in het vooruitzicht. Het concert van Adele waar we ruim een half jaar reikhalzend naar uit hebben gekeken.
Wat een show, vakvrouw en babbelkous, genieten!
Dinsdag het huwelijk van vrienden. Wat gun ik ze hun geluk. Vooral nu, in de wetenschap dat er maar één ding ècht telt, de liefde. Ik sla me er dapper doorheen.
Weken van tevoren begonnen aan een speciaal cadeau, een gehaakte slinger met glansdraad en belletjes. Met een boodschap. Recht uit het hart. Dat je in het leven zelf de slingers op moet hangen om het glans te geven en soms tijdig aan de bel moet trekken.
Een paar dagen tevoren een mooi boeket cadeau gedaan in aanloop naar hun dag.
En elke dag een kort berichtje met quotes op Facebook. Zoals mijn lief ook gedaan zou hebben. Een klein lief plagerijtje moet kunnen.
En wat valt het me op de dag zelf ineens zwaar. Onverwacht dreunt de rouw weer vol binnen. Tussen alle blij lachende mensen wordt het verdriet in mijn hart uitvergroot.
Wat mis ik Tjebbe naast me. Een tuin vol mensen maakt het niet minder eenzaam.
Julia is niet lekker door extreme hooikoorts en ik sta mezelf toe om naar huis te gaan en haar van wat TLC te voorzien. Een vlucht? Misschien wel. Maar soms is die vluchtroute dus echt even nodig. Ik hoop dat ze de slinger op zullen hangen, dat de glans lang mag blijven en dat de belletjes weinig nodig zijn.
Woensdag, brrrrr…..de dag waar ik vreselijk tegenop zag. De dag van de hartMRI.
In de scan, die vreselijke smalle en veel te lange tunnel. Waar ik 20 minuten in moet.
En waarbij ik ook nog een stof krijg toegediend die mijn hart aanjaagt.
Een hele lieve vriendin gaat mee. Sterker nog, ze heeft er vrij voor genomen.
Het is haar hand die mijn haar streelt terwijl ik mijn claustrofobie de baas probeer te blijven. Het is haar stem die “rustig maar” zegt als de Adenosine wordt toegediend en ik daardoor even niet goed wordt, de weg kwijt ben en me kotsmisselijk voel worden.
Want de tunnel is één, de stof twee, maar de wetenschap dat mijn lief dit ook heeft ondergaan is de grootste misère. Met tranen in mijn ogen kom ik eruit. En jemig wat ben ik toe aan koffie! Nu mag het weer, net als thee, chocola, cola en wijn.
Die avond weer iets leuks. Naar De Tweeling. Even afleiding. Het verhaal is bekend.
Het theater kende ik nog niet. De kaartjes gekregen van een hele lieve bevriende collega.
Het raakt me. De nummers, geschreven door Ilse de Lange zijn prachtig. Geven extra dimensie aan het verhaal. Maar ook aan mijn persoonlijke verhaal. Ik hou het droog, dat wel. Gelukkig maar. Want wat heb ik er een hekel aan om in het openbaar te huilen.
Dat gaat beter onder de douche en in bed. Is ook beter voor de omgeving. Die het verdriet vaak heel lastig vindt en dat ook wel eens uit. Begrijpelijk. Hun leven gaat door. Het mijne ook maar wel totaal anders, leger en met gemis. Sommigen begrijpen niet dat ze het niet hoeven te begrijpen. Maar dat ik wel graag wil kunnen zijn wie en hoe ik ben.
Bij thuiskomst zit Juul op de bank. Haar oog ziet eruit of ze er een honkbal op gekregen heeft. Dat moet verschrikkelijk zeer doen. Als ze haar ogen schoonmaakt voor het slapen gaan hoor ik een kreet. In haar oog lijkt een vlies los te zitten. We nemen geen risico. Huisartsenpost gebeld. We moeten direct komen. Om 00:15 zijn we er. Om 01:15 zijn we weer thuis. De hooikoorts heeft een fikse oogontsteking veroorzaakt.
Ontstekingsremmende gel gebruiken en zoveel mogelijk binnen blijven.
Leuk hoor, in theorie. De praktijk is anders. Het schooljaar nadert het einde en er is nog een laatste toetsweek in het verschiet.
Donderdag werken. Ik ben hondsmoe. Zitten is nog steeds geen feest. De bil is van paars naar groen aan het verkleuren maar het stuitje blijft opspelen. Mijn arm heeft door het infuus dezelfde kleuren. Pijnstillers erin en doorgaan.
Vrijdagochtend afspraak bij de arboarts. Het kost me verschrikkelijk veel moeite maar als hij vraagt “Hoe gaat het” antwoord ik heel eerlijk “Niet”.
Hij besluit dat ik me voorlopig echt aan maximaal 3 dagen van 4,5 uur moet houden.
Dat uitbreiden van uren nu echt geen optie is om verdere terugslag te voorkomen.
Wat ben ik daar stiekem dankbaar voor. Vooral dat niet besloten wordt dat ik niet meer mag werken. Want op mijn werk voel ik me normaler dan op andere momenten. Het is ook niet het werk wat me parten speelt, want dat vind ik leuk en daar haal ik eer uit. Nee, het is alles eromheen wat me teveel is. Alle gebeurtenissen die zich ernaast voordoen en me uit balans gooien. Telkens weer.
Na de arboarts door naar de huisarts voor Julia. Het oog is nog steeds flink ontstoken. Besloten wordt een andere, bacteriedodende zalf voor te schrijven. Bij de huisartsapotheek is die niet voorradig. Dus breng ik eerst Julia naar school om daarna drie apotheken af te struinen. Uiteindelijk heb ik beet…..hèhè!
Het is 11:30 en ik ben het zat. Spuugzat. Ik bel een vriendin, of ze tijd en zin heeft samen te lunchen. Ja. Gelukkig. Voor de lunch nog even langs bij mijn favoriete winkeltje, mezelf verwend met hoognodige zomerkleding voor een vriendelijke prijs.
Na de lunch Julia opgehaald uit school. Thuis zien we dat de wondjes in de hals van onze lieve poes Belle er steeds lelijker uit gaan zien. Twee van de drie zijn nu echt open. Dierenarts gebeld. Ik kan die middag nog terecht bij hen. Helaas gaat dat niet. Want we gaan samen met (o)pa en (o)ma de grafsteen voor Tjebbe ophalen in Utrecht. Dus afspraak gemaakt voor zaterdagochtend.
De steen is prachtig geworden. Het ontwerp van (o)pa voor de steen van zijn zoon zo treffend. Mooi helder, strak, de favoriete bloem die veel te jong werd geplukt.
Het is, gelukkig, rustig op de weg en mooi weer. We brengen de steen gelijk naar Tjebbe’s graf. Nu is het ‘af’. Het is mooi. Passend. En toch wil je dit niet. Je hoofd snapt het maar je hart wil er niet aan. Er zijn ook miniaturen van de steen, voor ieder van ons één.
Die zaterdag ga ik met Belle naar de dierenarts voor een injectie en zalf. Daarna de wekelijkse boodschappen. Dan is er eíndelijk een rustmoment. Met koffie en een glas water installeer ik me achter de laptop. Na wat hulp van een lieve overbuurman kan ik eindelijk de gedigitaliseerde filmpjes bekijken die we maakten vanaf 1999 tot en met 2004. Heel bijzonder. Sommige dingen had ik nog niet eerder gezien. Ik laat wat tranen maar moet hier en daar ook keihard lachen.
Een week als deze is gewoon teveel van het goede. Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me weer eens heel goed hoe zwaar het is. Kon ik je maar terughalen…..
12 juni 2016 – Dag van de rouw. Voorheen wist ik van het bestaan niet af.
Nu is het elke dag dag van de rouw.
Bosvrouw 