Signalen

Achteraf bezien was het er al voordat je overleed.
Alleen toen had ik het nog niet door. Of dacht ik niet dat het wat betekende.
De laatste avond voor je stierf liepen we samen de heuvel op. Naar het terras. Voor een koffie, een drankje en een fanatiek spelletje 31-en met vrienden.
Het was fris na een hele warme dag. Het had net geplensd en de zon brak weer door. We waren moe, na een culturele dag met stadswandeling in de woonplaats van d’Artagnan.
In de verte, richting Toulouse, zagen we een regenboog ontstaan. Een dubbele.
Je zei “Dat is apart, nog nooit gezien. Alsof het een voorteken is”. Ik maakte een foto.
En als ik die nu zie dan kan ik er niet van genieten. Want dat voorteken van jou had dus duidelijk niet veel goeds in de zin.

Ongeveer een week na de uitvaart hoorde ik een oerkreet vanaf zolder. Ik sprintte naar boven en daar stond Juul, volledig panisch te wijzen op haar badjas. Na wat aandringen wist ze uit te brengen dat er een HELE GROTE spin zat. Nu vindt ze een hooiwagen al eng dus ik meldde stoer dat ik die spin wel even voor haar weg zou halen. “Mam hij is echt mega hoor”. “Ja Juul” zei ik en ondertussen dacht ik er het mijne van. Totdat ik ‘m zag. Mijn hartslag verdubbelde. Ik ben best stoer maar ook ik heb grenzen. En wat had ik op dat moment graag Tjebbeeeeeeeeee geroepen….
Maar die vlieger ging niet op.
Het was mijn eerste confrontatie met AAA – altijd alles alleen.
Ik herpakte me. Liet Juul het elektrische racket aangeven en joeg achter het monster aan. Ik kreeg ‘m te pakken, hield het racket erop, drukte op de knop en het arme dier werd aan een schandelijk einde geholpen. Waarna we geen enkel risico namen en hem ook nog met loeiheet water door de badafvoer spoelden. Uiteraard pas nadat wij een foto hadden genomen van ons slachtoffer. Voelt achteraf wel een beetje fout. Maar oh wat was ik blij dat hij weg was en Juul rustig kon gaan slapen. En ik voelde me ook nog best stoer. Want de ellendeling had, na te zijn geëlektrocuteerd en met opgevouwen poten, toch nog mooi een doorsnede van vier centimeter!

Alsof de wereld zich niets aantrekt van ons verlies en verdriet blijft het weken mooi weer. Een week voor je verjaardag merk ik dat ik nerveus word. De aanloop naar de eerste ‘speciale dag’ na jouw dood is een feit. Die middag betrekt de lucht en we steken kaarsjes aan. Bij jouw foto’s en in de vensterbank. De lucht kleurt oranje. En terwijl ik naar buiten kijk klinkt op de radio Home van Simply Red. Eén van de nummers op jouw uitvaart.
Is dit jouw manier om te laten weten dat je je thuis voelt daarboven? Of is dat wat ik graag voor je wil, dat je het daar goed hebt.

Na twee maanden zeuren om een hond door Juul en herhaaldelijk een ferm nee van mij zwichtte ik in oktober dan toch voor haar nieuwe vraag om een kitten. We vonden een leuk rood poesje op Marktplaats. Eerst hield ik nog een slag om de arm, want “Ze woont vast heel ver weg”. Helaas, woonplaats Zoeterwoude. Dan zou er vast wat mis zijn met haar. Dus ik las verder en stuitte op de geboortedatum – 12 augustus. De dag van jouw uitvaart. Hoe kon ik nu nog anders dan toegeven. Binnen een half uur had ik haar baasjes gebeld en zaten we in de auto. We noemden haar Belle. Vorige maand zei iemand “Oh naar Belle uit jullie lied – Une Belle Histoire“. Nooit bewust bij nagedacht…..

We gingen naar een concert van Racoon. Op een maandag. De week ervoor was de zus van de zanger gestorven. Ter nagedachtenis aan haar werd het lied Oceaan ingezet. De lampjes van de telefoons in de zaal gingen aan. Er hing een warme sfeer. En ik voelde een warme luchtstroom langs mijn rug gaan. Ik rilde even. Het voelde alsof er een arm om me heen lag. Ik schudde die gedachte van me af. Later zei Juul spontaan dat ze hetzelfde had gevoeld. Toeval…. inmiddels wist ik het niet meer zo zeker…..

Het wordt Pasen. Ik kijk naar The Passion. En hoewel ik niet gelovig ben raakt het me enorm. Vooral Ellen ten Damme met haar lied over de wederopstanding. Kon dat maar.
De volgende dag doe ik de wekelijkse boodschappen en zie bij de bloemist zonnebloemen staan. Bizar. Ik neem ze mee naar huis en zet ze op de kast, tussen jouw foto’s.

We besloten toch dat er een urnengraf zou komen. Een plek voor jou. Om naar toe te gaan. Om even tijd voor jou, voor ons, vrij te maken en bij je op bezoek te kunnen. Om aan je te vertellen hoe het gaat, om te mijmeren, om onze gedachten op een rijtje te zetten.
Je vader maakt het ontwerp voor je gedenksteen en de zoektocht naar het juiste materiaal om dat ontwerp op te laten zetten gaat van start. De organisaties die zich daarin hebben gespecialiseerd zijn niet de meest prettige gesprekspartners. Gelukkig zitten we met z’n viertjes op één lijn en laten we ons niet in de luren leggen.

Ik laat een aluminium drukproef maken. Dat wordt het niet, daar zijn we al snel uit. Maar hoe ‘toevallig’ is de titel van het artikel wat jij op de foto leest…gespot door je ouders…..
Gouden Koppel. Ja dat waren we…..

Onze zoektocht gaat verder en we belanden bij een tegelbakkerij, gespecialiseerd in tegels geschikt voor buiten. Waar een eigen ontwerp op kan worden ingebakken. De ontvangst en bejegening is zó warm. Zo heel anders dan bij de bedrijven waar we daarvoor overleg hebben gevoerd. Het voelt goed. We krijgen een rondleiding. En tijdens die rondleiding raak ik van slag als ik een tegel met een salamander zie. Dezelfde salamander die we de laatste volle vakantiedag samen, in Auch, tijdens onze historische wandeling op de ettelijke gebouwen zagen. De man is onder de indruk, zakt op zijn hurken en geeft mij een van de pasgeglazuurde tegels. Hij ligt in onze vensterbank. Ben er nog steeds wat beduusd door.

Vanochtend kijk ik op Facebook. En zie een herinnering van 23 mei 2015, een zaterdag.
De zaterdag dat Juul voor het eerst met vriendinnen naar The Dutch YouTube Gathering ging. En wij, trouwe chauffeurs, hen brachten en haalden. Want wij hadden ook leuke plannen. Samen Utrecht in. Een patatje bij de winnaar van de Beste Friet van Nederland, De Frietwinkel. Heel romantische lunch….niet echt, maar wel lekker.
Maar de foto die me raakte vanmorgen was er één van jou, aan een tafeltje met een koffie en een stuk appeltaart. Bij 7, een leuke tent. Waar we – toeval?- afgelopen vrijdag terecht kwamen voor een lunch nadat we jouw gedenkteken hadden besteld.

Jij zou de eerste zijn om alles af te doen als onzin en stom toeval.
En ik….ik inmiddels niet meer.
Want ik mis je en dit zijn momenten waarop ik je even heel dicht bij me voel.
Dikke kus lief!