Tjebbe was, net als Juul en ik, groot fan van Jochem Myjer.
Geen wonder, als iemand weet wat humor is…
Het enige verschil was dat Tjebbe de rust zelve was.
Ik vond het daarom ook mooi ook dat één van de shows van Jochem zo heet.
Toeval bestaat niet.
We wilden dolgraag eens naar een show. En toen de speellijst voor de nieuwe show eindelijk online kwam begon onze, nogal fanatieke, speurtocht. Maar toen overkwam Jochem iets vreselijks. Een tumor in zijn nek. De titel voor zijn nieuwe show ‘Even geduld A.U.B.’ bleek ineens wel heel toepasselijk…
Gelukkig was het operabel, ging de operatie goed en herstelde hij voorspoedig.
Zoals Jochem alles vól overgave doet revalideerde hij zich een slag in de rondte, want hij kon niet wachten om weer op de bühne te staan.
Een jaar later kwam de nieuwe speellijst online en opnieuw kon onze jacht op kaartjes beginnen. Samen aan tafel, twee laptops, een iPad en sloten thee en koffie. We werden wat narrig want het bleek overal in onze directe omgeving gelijk uitverkocht. Uiteindelijk reisden we, en dat doen we écht alleen voor Jochem…., af naar het “mooie en bruisende” Almere.
Drie dagen na Juuls verjaardag was het zover. Eerst eten bij een Berenrestaurant, vol schreeuwende kids in alle leeftijden en ouders die de opvoedknop hadden uitgezet. Daarna in de foyer met heel veel ADHD-jongetjes die liepen te stuiteren van plezier en spanning. Om daarna te belanden op het door ons, in alle onwetendheid over de hoogte, tweede balkon. Daar zat ik dan met mijn hoogtevrees. Ik heb me de hele avond aan de railing vastgehouden. Tot groot (leed)vermaak van Tjebbe en Juul. De zaal vol met mensen werd uitgelicht door kleine blauwe schermpjes. Mijn twee liefdes constateerden dat 1 op de 2 op zo’n ding zat te pielen en dat zijn/haar theaterpartner het daardoor toch ietsje minder gezellig had. Dan kun je nog beter uitgelachen worden omdat je niet naar beneden durft te kijken…
We genoten met volle teugen van een geweldige show maar waren wel kapót na een avondje stuiter-Jochem. Hij kondigde aan dat hij binnen 4 minuten in de foyer zou staan voor foto’s. Dus hup, in de benen en het lukte Juul. Leuke herinnering aan een mooie avond.
Tijdens de Kerstvakantie van 2011 was Tjebbe erg toe aan rust. Het was een heel druk jaar geweest. Dus we ontsnapten aan het Kerstcircus van verplichtingen en drukte en reisden af naar het Sauerland, met z’n drietjes een weekje skiën en heerlijk relaxen.
Eerste Kerstdag in joggingpak en slobbersokken koken met rozige hoofden na een dag buiten. Heerlijk. Op Kerstavond had Juul van Tjebbe de DVD-box met shows van Jochem cadeau gekregen. Ik moest even grijnzen, want het was natuurlijk ook gewoon een cadeau voor Tjebbe zelf. We hebben de drie shows achter elkaar door gekeken. Het werd laat.
En Tjebbe en ik genoten van een glas 16 jaar oude Bushmills, alvast door mij aan hem cadeau gedaan in aanloop naar onze 16e trouwdag.
Tweede Kerstdag sliepen we uit en gingen wat later de latten op.
In één van de shows van Jochem komt het liedje Irritatiefactortje voorbij.
Een geweldig nummer, de frustratie over van alles en nog wat druipt eraf. Het melodietje blijft, ook heul-heul-heul irritant, urenlang in je hoofd nadreunen.
We hebben het nog vaak gefloten of geneuried als het weer eens niet meezat.
En dan kregen we altijd weer een glimlach op ons gezicht en ploegden noest samen voort.
En nu, ik loop voortdurend tegen irritatiefactortjes aan. Zeg maar factoren.
Voornamelijk mensen en organisaties die hun afspraken ‘vergeten’ zijn en/of niet nakomen, niet terugbellen, je negeren, facturen sturen die niet kloppen, documenten sturen die je niet begrijpt en als je ze daarover belt begrijpen ze het zelf vaak ook niet….
Bedrijven die hebben gezegd ‘er altijd voor jullie te zullen zijn’ en ons ‘waar mogelijk te willen helpen’ maar toch, how convenient, ineens zaken niet uitvoeren of regelen die je na hun woorden wel had mogen verwachten.
De uitvaartbranche blijkt een goudmijn, voor de ondernemers dan.
Voor de rouwende consument geldt dat het de bedoeling lijkt dat zij die goudmijn spekken. Nou mooi niet.
En dus moet je, terwijl je worstelt met van alles, continu het gevecht blijven aangaan met al die vreselijke bedrijven en types. Achter hun broek aan zitten, nabellen, op je strepen staan, zeggen dat je het zo niet accepteert, hen wijzen op eerdere toezeggingen die ze spontaan vergeten zijn en dingen onthouden…Dat laatste is een vrijwel onmogelijke opgave. In plaats van onthouden moet ik alles noteren, heb inmiddels schriften vol en de papieren agenda is ook weer in ere hersteld. Met daarin soms halve afspraken, tijden zonder genoteerde afspraak of afspraken zonder tijden. Kun je weer gaan nadenken en nabellen om erachter te komen wat die notitie nou toch betekent.
Dit alles terwijl je dodelijk vermoeid bent door verdriet, gemis, AAA (altijd alles alleen).
En daarnaast ook je werk hebt, je huishouden moet runnen, aan verplichtingen moet voldoen, (financiële) problemen het hoofd moet bieden en simpelweg overeind moet blijven. Op sommige dagen vind ik het al knap dat we ons douchen en aankleden. Maar dan gaan we ook nog gewoon naar school en werk. Het laatste kledingstuk wat ik aandoe voor ik het huis verlaat is het masker. De glimlach die het verdriet maskeert. De ‘het gaat wel hoor’ als iemand vraagt hoe het gaat.
Het is alles bij elkaar bijna niet te doen.
Dus fluit ik het liedje nog maar eens…..https://youtu.be/sD7ESlyKAyE
Dankjewel Jochem.
De reminder dat humor het beste medicijn is als de ellende maar niet op lijkt te houden had ik heel even keihard nodig.
Zoals jij zou roepen ‘WAKKER WORDEN, WAKKER WORDEN, WAKKER WAKKER WAKKER WORDEN!’
Bosvrouw 