Maand: mei 2016

Achteraf bezien was het er al voordat je overleed.
Alleen toen had ik het nog niet door. Of dacht ik niet dat het wat betekende.
De laatste avond voor je stierf liepen we samen de heuvel op. Naar het terras. Voor een koffie, een drankje en een fanatiek spelletje 31-en met vrienden.
Het was fris na een hele warme dag. Het had net geplensd en de zon brak weer door. We waren moe, na een culturele dag met stadswandeling in de woonplaats van d’Artagnan.
In de verte, richting Toulouse, zagen we een regenboog ontstaan. Een dubbele.
Je zei “Dat is apart, nog nooit gezien. Alsof het een voorteken is”. Ik maakte een foto.
En als ik die nu zie dan kan ik er niet van genieten. Want dat voorteken van jou had dus duidelijk niet veel goeds in de zin.

Ongeveer een week na de uitvaart hoorde ik een oerkreet vanaf zolder. Ik sprintte naar boven en daar stond Juul, volledig panisch te wijzen op haar badjas. Na wat aandringen wist ze uit te brengen dat er een HELE GROTE spin zat. Nu vindt ze een hooiwagen al eng dus ik meldde stoer dat ik die spin wel even voor haar weg zou halen. “Mam hij is echt mega hoor”. “Ja Juul” zei ik en ondertussen dacht ik er het mijne van. Totdat ik ‘m zag. Mijn hartslag verdubbelde. Ik ben best stoer maar ook ik heb grenzen. En wat had ik op dat moment graag Tjebbeeeeeeeeee geroepen….
Maar die vlieger ging niet op.
Het was mijn eerste confrontatie met AAA – altijd alles alleen.
Ik herpakte me. Liet Juul het elektrische racket aangeven en joeg achter het monster aan. Ik kreeg ‘m te pakken, hield het racket erop, drukte op de knop en het arme dier werd aan een schandelijk einde geholpen. Waarna we geen enkel risico namen en hem ook nog met loeiheet water door de badafvoer spoelden. Uiteraard pas nadat wij een foto hadden genomen van ons slachtoffer. Voelt achteraf wel een beetje fout. Maar oh wat was ik blij dat hij weg was en Juul rustig kon gaan slapen. En ik voelde me ook nog best stoer. Want de ellendeling had, na te zijn geëlektrocuteerd en met opgevouwen poten, toch nog mooi een doorsnede van vier centimeter!

Alsof de wereld zich niets aantrekt van ons verlies en verdriet blijft het weken mooi weer. Een week voor je verjaardag merk ik dat ik nerveus word. De aanloop naar de eerste ‘speciale dag’ na jouw dood is een feit. Die middag betrekt de lucht en we steken kaarsjes aan. Bij jouw foto’s en in de vensterbank. De lucht kleurt oranje. En terwijl ik naar buiten kijk klinkt op de radio Home van Simply Red. Eén van de nummers op jouw uitvaart.
Is dit jouw manier om te laten weten dat je je thuis voelt daarboven? Of is dat wat ik graag voor je wil, dat je het daar goed hebt.

Na twee maanden zeuren om een hond door Juul en herhaaldelijk een ferm nee van mij zwichtte ik in oktober dan toch voor haar nieuwe vraag om een kitten. We vonden een leuk rood poesje op Marktplaats. Eerst hield ik nog een slag om de arm, want “Ze woont vast heel ver weg”. Helaas, woonplaats Zoeterwoude. Dan zou er vast wat mis zijn met haar. Dus ik las verder en stuitte op de geboortedatum – 12 augustus. De dag van jouw uitvaart. Hoe kon ik nu nog anders dan toegeven. Binnen een half uur had ik haar baasjes gebeld en zaten we in de auto. We noemden haar Belle. Vorige maand zei iemand “Oh naar Belle uit jullie lied – Une Belle Histoire“. Nooit bewust bij nagedacht…..

We gingen naar een concert van Racoon. Op een maandag. De week ervoor was de zus van de zanger gestorven. Ter nagedachtenis aan haar werd het lied Oceaan ingezet. De lampjes van de telefoons in de zaal gingen aan. Er hing een warme sfeer. En ik voelde een warme luchtstroom langs mijn rug gaan. Ik rilde even. Het voelde alsof er een arm om me heen lag. Ik schudde die gedachte van me af. Later zei Juul spontaan dat ze hetzelfde had gevoeld. Toeval…. inmiddels wist ik het niet meer zo zeker…..

Het wordt Pasen. Ik kijk naar The Passion. En hoewel ik niet gelovig ben raakt het me enorm. Vooral Ellen ten Damme met haar lied over de wederopstanding. Kon dat maar.
De volgende dag doe ik de wekelijkse boodschappen en zie bij de bloemist zonnebloemen staan. Bizar. Ik neem ze mee naar huis en zet ze op de kast, tussen jouw foto’s.

We besloten toch dat er een urnengraf zou komen. Een plek voor jou. Om naar toe te gaan. Om even tijd voor jou, voor ons, vrij te maken en bij je op bezoek te kunnen. Om aan je te vertellen hoe het gaat, om te mijmeren, om onze gedachten op een rijtje te zetten.
Je vader maakt het ontwerp voor je gedenksteen en de zoektocht naar het juiste materiaal om dat ontwerp op te laten zetten gaat van start. De organisaties die zich daarin hebben gespecialiseerd zijn niet de meest prettige gesprekspartners. Gelukkig zitten we met z’n viertjes op één lijn en laten we ons niet in de luren leggen.

Ik laat een aluminium drukproef maken. Dat wordt het niet, daar zijn we al snel uit. Maar hoe ‘toevallig’ is de titel van het artikel wat jij op de foto leest…gespot door je ouders…..
Gouden Koppel. Ja dat waren we…..

Onze zoektocht gaat verder en we belanden bij een tegelbakkerij, gespecialiseerd in tegels geschikt voor buiten. Waar een eigen ontwerp op kan worden ingebakken. De ontvangst en bejegening is zó warm. Zo heel anders dan bij de bedrijven waar we daarvoor overleg hebben gevoerd. Het voelt goed. We krijgen een rondleiding. En tijdens die rondleiding raak ik van slag als ik een tegel met een salamander zie. Dezelfde salamander die we de laatste volle vakantiedag samen, in Auch, tijdens onze historische wandeling op de ettelijke gebouwen zagen. De man is onder de indruk, zakt op zijn hurken en geeft mij een van de pasgeglazuurde tegels. Hij ligt in onze vensterbank. Ben er nog steeds wat beduusd door.

Vanochtend kijk ik op Facebook. En zie een herinnering van 23 mei 2015, een zaterdag.
De zaterdag dat Juul voor het eerst met vriendinnen naar The Dutch YouTube Gathering ging. En wij, trouwe chauffeurs, hen brachten en haalden. Want wij hadden ook leuke plannen. Samen Utrecht in. Een patatje bij de winnaar van de Beste Friet van Nederland, De Frietwinkel. Heel romantische lunch….niet echt, maar wel lekker.
Maar de foto die me raakte vanmorgen was er één van jou, aan een tafeltje met een koffie en een stuk appeltaart. Bij 7, een leuke tent. Waar we – toeval?- afgelopen vrijdag terecht kwamen voor een lunch nadat we jouw gedenkteken hadden besteld.

Jij zou de eerste zijn om alles af te doen als onzin en stom toeval.
En ik….ik inmiddels niet meer.
Want ik mis je en dit zijn momenten waarop ik je even heel dicht bij me voel.
Dikke kus lief!

 

 

Tjebbe was, net als Juul en ik, groot fan van Jochem Myjer.
Geen wonder, als iemand weet wat humor is…
Het enige verschil was dat Tjebbe de rust zelve was.
Ik vond het daarom ook mooi ook dat één van de shows van Jochem zo heet.
Toeval bestaat niet.

We wilden dolgraag eens naar een show. En toen de speellijst voor de nieuwe show eindelijk online kwam begon onze, nogal fanatieke, speurtocht. Maar toen overkwam Jochem iets vreselijks. Een tumor in zijn nek. De titel voor zijn nieuwe show ‘Even geduld A.U.B.’ bleek ineens wel heel toepasselijk…
Gelukkig was het operabel, ging de operatie goed en herstelde hij voorspoedig.
Zoals Jochem alles vól overgave doet revalideerde hij zich een slag in de rondte, want hij kon niet wachten om weer op de bühne te staan.
Een jaar later kwam de nieuwe speellijst online en opnieuw kon onze jacht op kaartjes beginnen. Samen aan tafel, twee laptops, een iPad en sloten thee en koffie. We werden wat narrig want het bleek overal in onze directe omgeving gelijk uitverkocht. Uiteindelijk reisden we, en dat doen we écht alleen voor Jochem…., af naar het “mooie en bruisende” Almere.

Drie dagen na Juuls verjaardag was het zover. Eerst eten bij een Berenrestaurant, vol schreeuwende kids in alle leeftijden en ouders die de opvoedknop hadden uitgezet. Daarna in de foyer met heel veel ADHD-jongetjes die liepen te stuiteren van plezier en spanning. Om daarna te belanden op het door ons, in alle onwetendheid over de hoogte, tweede balkon. Daar zat ik dan met mijn hoogtevrees. Ik heb me de hele avond aan de railing vastgehouden. Tot groot (leed)vermaak van Tjebbe en Juul. De zaal vol met mensen werd uitgelicht door kleine blauwe schermpjes. Mijn twee liefdes constateerden dat 1 op de 2 op zo’n ding zat te pielen en dat zijn/haar theaterpartner het daardoor toch ietsje minder gezellig had. Dan kun je nog beter uitgelachen worden omdat je niet naar beneden durft te kijken…
We genoten met volle teugen van een geweldige show maar waren wel kapót na een avondje stuiter-Jochem. Hij kondigde aan dat hij binnen 4 minuten in de foyer zou staan voor foto’s. Dus hup, in de benen en het lukte Juul. Leuke herinnering aan een mooie avond.

Tijdens de Kerstvakantie van 2011 was Tjebbe erg toe aan rust. Het was een heel druk jaar geweest. Dus we ontsnapten aan het Kerstcircus van verplichtingen en drukte en reisden af naar het Sauerland, met z’n drietjes een weekje skiën en heerlijk relaxen.

Eerste Kerstdag in joggingpak en slobbersokken koken met rozige hoofden na een dag buiten. Heerlijk. Op Kerstavond had Juul van Tjebbe de DVD-box met shows van Jochem cadeau gekregen. Ik moest even grijnzen, want het was natuurlijk ook gewoon een cadeau voor Tjebbe zelf. We hebben de drie shows achter elkaar door gekeken. Het werd laat.
En Tjebbe en ik genoten van een glas 16 jaar oude Bushmills, alvast door mij aan hem cadeau gedaan in aanloop naar onze 16e trouwdag.

Tweede Kerstdag sliepen we uit en gingen wat later de latten op.

In één van de shows van Jochem komt het liedje Irritatiefactortje voorbij.
Een geweldig nummer, de frustratie over van alles en nog wat druipt eraf. Het melodietje blijft, ook heul-heul-heul irritant, urenlang in je hoofd nadreunen.

We hebben het nog vaak gefloten of geneuried als het weer eens niet meezat.
En dan kregen we altijd weer een glimlach op ons gezicht en ploegden noest samen voort.

En nu, ik loop voortdurend tegen irritatiefactortjes aan. Zeg maar factoren.
Voornamelijk mensen en organisaties die hun afspraken ‘vergeten’ zijn en/of niet nakomen, niet terugbellen, je negeren, facturen sturen die niet kloppen, documenten sturen die je niet begrijpt en als je ze daarover belt begrijpen ze het zelf vaak ook niet….

Bedrijven die hebben gezegd ‘er altijd voor jullie te zullen zijn’ en ons ‘waar mogelijk te willen helpen’ maar toch, how convenient, ineens zaken niet uitvoeren of regelen die je na hun woorden wel had mogen verwachten.

De uitvaartbranche blijkt een goudmijn, voor de ondernemers dan.
Voor de rouwende consument geldt dat het de bedoeling lijkt dat zij die goudmijn spekken. Nou mooi niet.

En dus moet je, terwijl je worstelt met van alles, continu het gevecht blijven aangaan met al die vreselijke bedrijven en types. Achter hun broek aan zitten, nabellen, op je strepen staan, zeggen dat je het zo niet accepteert, hen wijzen op eerdere toezeggingen die ze spontaan vergeten zijn en dingen onthouden…Dat laatste is een vrijwel onmogelijke opgave. In plaats van onthouden moet ik alles noteren, heb inmiddels schriften vol en de papieren agenda is ook weer in ere hersteld. Met daarin soms halve afspraken, tijden zonder genoteerde afspraak of afspraken zonder tijden. Kun je weer gaan nadenken en nabellen om erachter te komen wat die notitie nou toch betekent.

Dit alles terwijl je dodelijk vermoeid bent door verdriet, gemis, AAA (altijd alles alleen).
En daarnaast ook je werk hebt, je huishouden moet runnen, aan verplichtingen moet voldoen,  (financiële) problemen het hoofd moet bieden en simpelweg overeind moet blijven. Op sommige dagen vind ik het al knap dat we ons douchen en aankleden. Maar dan gaan we ook nog gewoon naar school en werk. Het laatste kledingstuk wat ik aandoe voor ik het huis verlaat is het masker. De glimlach die het verdriet maskeert. De ‘het gaat wel hoor’ als iemand vraagt hoe het gaat.

Het is alles bij elkaar bijna niet te doen.
Dus fluit ik het liedje nog maar eens…..https://youtu.be/sD7ESlyKAyE

Dankjewel Jochem.
De reminder dat humor het beste medicijn is als de ellende maar niet op lijkt te houden had ik heel even keihard nodig.
Zoals jij zou roepen ‘WAKKER WORDEN, WAKKER WORDEN, WAKKER WAKKER WAKKER WORDEN!’