Bijzondere momenten, bijzonder moeilijk

Zonder jou dingen meemaken, het gebeurt dagelijks.
Dat gemis is er, in hele alledaagse dingen.
Maar het gemis wordt nóg groter op bijzondere momenten.
De afgelopen week zat er vol mee.

Het begon dinsdagochtend. Telefoontje van Hanneke, redactrice van het programma Bakkie Troost. Ze willen graag met mij praten, het wordt een eerbetoon aan jou en onze liefde. Omdat er geen graf is vinden de opnames plaats bij Kasteel Duivenvoorde.
Waar wij onze trouwfoto’s hebben gemaakt op 27 december 1995.
Waar wij graag wandelden, als we iets te bespreken of beslissen hadden.
Waar wij jarenlang onze kerstboom hebben uitgezocht en -gegraven.

Een plek van jou en mij.
Een plek waar ik mensen ga vertellen wat jij voor mij betekent.
Op 26 april zijn de opnames, als ons huis overhoop ligt omdat de vloer gedaan wordt.
Wanneer de uitzending is weet ik niet. Of ik het zelf terugkijk weet ik ook nog niet.
En hoe raar het brein in elkaar zit blijkt maar weer eens als ik na dit telefoontje uit gewoonte jouw zakelijke nummer bel om je te vertellen dat er een afspraak is voor de opname….

Donderdag was de dag van ons congres. Dit jaar was ik er niet de hele dag bij.
Omdat ik nu tijdelijk minder uren werk. Het was fijn om er te zijn, om iets bij te dragen aan die ‘krent in de pap’ in mijn werk. Enthousiaste cliënten die kennis halen en brengen.
Het gaf energie om met collega’s te praten, samen zaken op te lossen en onder de mensen te zijn. Doen waar je goed in bent is fijn. Zeker nu. En de afleiding heel welkom.
Het was druk, een mooie dag….

Door omstandigheden ben ik iets langer gebleven dan in eerste instantie gepland maar om 14.45 uur zat ik dan toch in de auto. Alleen. Terugrijden op de adrenaline van de dag.
Bij thuiskomst slaat de vermoeidheid binnen het uur ineens toe.
En die avond klapt het verdriet vol binnen.
Want de voorgaande 13 jaar kwam ik ’s avonds pas thuis, nadat we eerst met het hele congresteam samen de dag doornamen onder een etentje. Om dan thuis, samen met jou, onder het genot van een goed glas Ierse whiskey na te praten.

Dit jaar niet. Dit jaar is het stil.
Geen Tjebbe. Geen knuffel of armen.
Geen whiskey.
Maar vroeg naar bed en huilend in slaap vallen.

Vrijdag is het tijd voor het Populair Open Podium.
Julia treedt op met haar klasgenoten die net als zij muziek als eindexamenvak hebben.
Ze heeft de solo in Valerie van Amy Winehouse. Een nummer waar jij en ik gek op waren. Hoe vaak heb je wel niet gezegd wat een verlies het was dat zij veel te jong stierf….

Ik zit vol spanning in de zaal. Mis je hand op mijn been. Het plagende klopje dat je uit zou hebben gedeeld en de opmerking dat ik waarschijnlijk nerveuzer ben dan onze dochter.
Gelukkig ben ik wel in goed gezelschap. Een dierbare vriendin naast me maakt dat ik me minder eenzaam voel. En met grapjes probeer ik het verdriet te onderdrukken.
Na de pauze is het dan zover…..

Alles staat klaar. De band komt op. Ze hebben er zin in. De muziek start.
Als Juul inzet blijkt dat haar microfoon niet open staat. Niemand van de technici heeft iets door of grijpt in. Op het podium worden blikken gewisseld, ze besluiten door te gaan.
Wat vind ik het ongelofelijk sneu voor Juul. Haar stem hoor ik heel zacht.
Het klinkt supergoed maar het komt niet uit de verf. Haar docent geeft ze gelukkig achteraf extra credits voor het doorspelen en -zingen. Dus is het niet van invloed op het cijfer. Maar wel op de ervaring.

En dan vandaag……
Een mijlpaal. Zonder jou. En op de één of andere manier heb ik toch sterk het gevoel dat je erbij was. De eerste rijles van onze dochter.

Wat zou je haar vooraf hebben geplaagd….
En wat zou je naast je schoenen hebben gelopen van trots bij de opmerking van de instructrice “dat Juul er duidelijk gevoel voor heeft”.
Om alleen even kort te melden “Logisch, heeft ze van mij”.
En je zou gelijk hebben.
Want ze heeft heel veel van jou.
Ze is een doorzetter, ze uit haar gevoel, ze is warm, ze is liefdevol, ze heeft gevoel voor humor en ze is daarmee écht een kind van haar vader. En wat is ze snel volwassen geworden in de afgelopen maanden.
Maar weet je lieve Tjebbe, ik ben nu gewoon trots voor twee!