Ons tweede huis

Met pijn in het hart ga ik op zoek naar foto’s voor de advertentie op Marktplaats.
Onze fijne ‘klapkar’ gaat de verkoop in.
We hebben er maar twee zomers samen van kunnen genieten.

Wat hadden we een lol toen we drie jaar terug besloten dat we op zoek zouden gaan naar een tweede-, derde- of vierdehands vouwwagen. Nieuw zijn ze onbetaalbaar en de goede zijn na twintig jaar nog onverslijtbaar. Natuurlijk kon deze ultieme klusuitdaging je ook bekoren.
Na een aantal exemplaren waar ‘we nog niet dood in aangetroffen zouden willen worden’…tja…vonden we op de donderdag voor Pasen een advertentie op Marktplaats die ons wel aansprak. Gebeld. Afspraak gemaakt voor zaterdag. En we gingen, samen met je klusmaatje, zonder enige verwachting kijken.

Het viel niet tegen. Het bleek een klapkar met potentie! Kluspotentie én vakantieplezierpotentie. We hakten de knoop door, we durfden dit wel aan. Hij was net zo duur als één week huur van een nieuwe.

Er moest wel het één en ander aan gebeuren….dat leverde weekenden lol op voor jou en je maatje. Heen en weer naar De Vrijbuiter voor wielklem, grondzeil, plakmateriaal voor de scheurtjes in het doek. Impregneermiddel besteld via internet. Op een zonnige zaterdag werd de kar uitgeklapt en geïmpregneerd. Wat een klus en wat een voorpret.
De kar werd voorzien van drie nieuwe banden. Hard nodig en hij knapte er zienderogen van op.

In juli kwam de uitdaging van de indeling. Jij had nog even je twijfels maar ik niet. Man man man wat kon er een boel in. En zó gemakkelijk. Acht kratten tussen de bankjes en ín de bankjes verdween alles alsof er sprake was van een bodemloos gat. Ik had daardoor ook continu het idee dat we spullen vergaten waren. Maar niks hoor, het was gewoon écht zo ruim!

Achter de auto merkte je er ook niks van. Hij zoefde zonder morren met ons mee naar de Tarn-et-Garonne. Het opzetten leverde door het ongelijke terrein wel even gepuzzel op maar je liet je niet uit het veld slaan en na een half uur stond het allemaal strak en horizontaal, wat….waterpas!

We genoten. Ons tweede huis, een villa voor ons gevoel na de tent, voldeed volledig.
Hij doorstond regen- en hagelbuien en zelfs een heuse mistral.

Afgelopen jaar heb ik de laatste drie nachten alleen in de bedla doorgebracht. De langste nachten ooit. De eenzaamste nachten ooit. Want waar we samen nog wat mopperden over de ‘knusheid’ van 1.40 m breedte voelde het nu zo groot en koud en alleen.

In mijn eentje wil ik er niet meer in slapen. En is hij ook te groot om alleen op te zetten.
Dus vandaar….met pijn in het hart….ga ik op zoek naar een adoptiegezin.
In de hoop dat zij er met net zoveel plezier gebruik van mogen maken.
Weer een afscheid. Lastig, maar het is niet anders.
Au revoir et bon voyage…..