Maand: april 2016

Tjebbe had vele kwaliteiten. Eén daarvan was heel waardevol.
Voor hemzelf omdat hij het leuk vond om te doen en voor zijn omgeving omdat ze er als hij klaar was meestal veel plezier van hadden.
Hij was een begenadigd klusser. Met inzicht, handigheid en doorzettingsvermogen.
Perfectionisme was daarbij vaak handig maar soms ook een vertragende factor.

Wat wel opviel is dat zijn vriendschap en loyaliteit naar anderen maakte dat er vaak éérst elders werd geklust voordat ons eigen huis aan de beurt was.
Met als resultaat…een behoorlijke to-do-list voor Maison Bosman.

Tijdens onze vakantie gaf mijn lief aan om bij thuiskomst alles op een rijtje te zetten en de lijst langzaamaan af te gaan werken.
Op vakantie hebben we genoteerd wat er allemaal moest gebeuren.
De volgorde zouden we later bepalen.

Met stip op één stond de nieuwe keuken. Die klus was grotendeels uitbesteed aan de ‘keukenboer’. Maar het sloopwerk deed hij zelf was de planning.
Het mocht niet zo zijn.
De keuken kwam niet in augustus maar in december. De sloop werd ons door de keukenboer uit handen genomen, gelukkig maar.

De woonkamervloer schuren en lakken was ook een klus die werd uitbesteed.
Hard nodig want het parket is na acht jaar echt doorleefd zoals dat heet.

Dat stond ook voor augustus gepland, na de keuken. De klus was al betaald maar werd ook uitgesteld. Naar het eind van deze maand. De kamer moet worden leeggeruimd. Daar ben ik nu langzaam mee begonnen. De verhuisdozen van de keukenverbouwing komen opnieuw van pas. Op zondag 24 april krijg ik gelukkig hulp om het meubilair te versjouwen. Ik kan veel alleen maar dat nou net niet. Op 25 en 26 april gaan de parketmannen aan de slag, op 27 april moet de lak uitharden en gaat Juul naar een Koningsdagfestival en hoop ik met boek in de zon te zitten. Om op de 28e, mijn verjaardag, alles voorzichtig weer naar binnen te sjouwen. Daarbij hoop ik nog op wat extra helpers, tot nu toe zijn we maar met z’n tweetjes.

Eind vorig jaar heb ik een Facebookactie van de ING gewonnen. Een klus laten uitvoeren voor maximaal 1000 euro. Ik had graag Tjebbe’s wens voor nieuwe trapbekleding laten vervullen maar kwam er achter dat de woonkamerruit lek was. Dat had direct prioriteit, een lekke ruit isoleert niet meer én je loopt het risico op een rottend houten kozijn.
Vandaag werd de klus (deels) geklaard en de nieuwe ruiten geplaatst.

De geur van zagen, schuren en slijpen maakte me melancholiek. Het herinnerde me aan mijn favoriete klusjesman en zijn plezier. De ruiten zitten erin. De beits die ze bij zich hadden was de verkeerde, blanke in plaats van donkere. De hoofdaannemer van de actie gebeld en nu weer wachten op reactie – wanneer ze de klus komen afmaken.

Afgelopen weekend in m’n uppie ruim drie uur aan de slag geweest in de voortuin.
Versjouwen van alle potten, legen van potten, herplanten, onkruid wieden, vegen, de watertoevoer naar de buitenkranen openzetten (brrrr….muizen en spinnen getrotseerd), de hogere wiskunde van de Kärcher onder de knie gekregen, met kaplaarzen aan de groene aanslag de oorlog verklaard, de picknicktafel schoongespoten en glad geschuurd, de straat schoon achtergelaten, de potten weer terug. Bij het terugsjouwen van alle spullen werd het me echt teveel. Soms vergeet ik door alle mentale sores even dat ik ook nog reuma heb. Mijn lijf laat me echter niet in die waan en laat me heel duidelijk merken dat er grenzen zijn. Ik maak de klus zo goed en zo kwaad als het gaat af, pak een warme douche en pijnstiller en kruip met een fles water en boek nog eventjes in de zon.

Trots maar ook verdrietig. Want opnieuw mist jouw drankje naast het mijne.
En de opmerkingen van een aantal passanten dat ze me zo stoer vinden omdat ik alles zo goed alleen aanpak hebben me ook meer gedaan dan ik dacht. Wat nou stoer. Ik heb toch geen keuze? Het is me, myself and I, of ik nu wil of niet.

Ja ik weet dat ik kan en mag bellen voor hulp maar soms moet het gewoon op korte termijn gedaan worden. Ik ging na een regenbui op mijn gezicht door die gladde groene tegels.
Het is een sprookje om te denken dat er altijd iemand klaarstaat op de momenten dat het míj uitkomt. En ik heet geen Sneeuwwitje en er zijn geen dwergen die de klus klaren terwijl ik wacht op de kus van mijn droomprins.

Ik heb het lijstje van Tjebbe nog. Maar het kluslegioen in Maison Bosman bestaat nu alleen nog maar uit Madame Bosman.

Aan gereedschap geen gebrek. Aan perfectionisme ook niet. Maar wel aan inzicht, handigheid en doorzettingsvermogen. Voor nu in elk geval.
Rouw is topsport. Het vreet energie. En om te klussen heb je ook energie nodig, plus de financiële middelen om materialen aan te schaffen.

Toch zit dat lijstje van mijn lief nog steeds diep verankerd in mijn brein.
Daar staat op: de trap opnieuw bekleden en de schutting en loungeset schuren en beitsen.

Dat lijstje wordt heus nog wel afgewerkt.
Ooit.
Door mij.
Met of zonder hulp.
Zodat je trots op me kunt zijn mijn lief.

Zonder jou dingen meemaken, het gebeurt dagelijks.
Dat gemis is er, in hele alledaagse dingen.
Maar het gemis wordt nóg groter op bijzondere momenten.
De afgelopen week zat er vol mee.

Het begon dinsdagochtend. Telefoontje van Hanneke, redactrice van het programma Bakkie Troost. Ze willen graag met mij praten, het wordt een eerbetoon aan jou en onze liefde. Omdat er geen graf is vinden de opnames plaats bij Kasteel Duivenvoorde.
Waar wij onze trouwfoto’s hebben gemaakt op 27 december 1995.
Waar wij graag wandelden, als we iets te bespreken of beslissen hadden.
Waar wij jarenlang onze kerstboom hebben uitgezocht en -gegraven.

Een plek van jou en mij.
Een plek waar ik mensen ga vertellen wat jij voor mij betekent.
Op 26 april zijn de opnames, als ons huis overhoop ligt omdat de vloer gedaan wordt.
Wanneer de uitzending is weet ik niet. Of ik het zelf terugkijk weet ik ook nog niet.
En hoe raar het brein in elkaar zit blijkt maar weer eens als ik na dit telefoontje uit gewoonte jouw zakelijke nummer bel om je te vertellen dat er een afspraak is voor de opname….

Donderdag was de dag van ons congres. Dit jaar was ik er niet de hele dag bij.
Omdat ik nu tijdelijk minder uren werk. Het was fijn om er te zijn, om iets bij te dragen aan die ‘krent in de pap’ in mijn werk. Enthousiaste cliënten die kennis halen en brengen.
Het gaf energie om met collega’s te praten, samen zaken op te lossen en onder de mensen te zijn. Doen waar je goed in bent is fijn. Zeker nu. En de afleiding heel welkom.
Het was druk, een mooie dag….

Door omstandigheden ben ik iets langer gebleven dan in eerste instantie gepland maar om 14.45 uur zat ik dan toch in de auto. Alleen. Terugrijden op de adrenaline van de dag.
Bij thuiskomst slaat de vermoeidheid binnen het uur ineens toe.
En die avond klapt het verdriet vol binnen.
Want de voorgaande 13 jaar kwam ik ’s avonds pas thuis, nadat we eerst met het hele congresteam samen de dag doornamen onder een etentje. Om dan thuis, samen met jou, onder het genot van een goed glas Ierse whiskey na te praten.

Dit jaar niet. Dit jaar is het stil.
Geen Tjebbe. Geen knuffel of armen.
Geen whiskey.
Maar vroeg naar bed en huilend in slaap vallen.

Vrijdag is het tijd voor het Populair Open Podium.
Julia treedt op met haar klasgenoten die net als zij muziek als eindexamenvak hebben.
Ze heeft de solo in Valerie van Amy Winehouse. Een nummer waar jij en ik gek op waren. Hoe vaak heb je wel niet gezegd wat een verlies het was dat zij veel te jong stierf….

Ik zit vol spanning in de zaal. Mis je hand op mijn been. Het plagende klopje dat je uit zou hebben gedeeld en de opmerking dat ik waarschijnlijk nerveuzer ben dan onze dochter.
Gelukkig ben ik wel in goed gezelschap. Een dierbare vriendin naast me maakt dat ik me minder eenzaam voel. En met grapjes probeer ik het verdriet te onderdrukken.
Na de pauze is het dan zover…..

Alles staat klaar. De band komt op. Ze hebben er zin in. De muziek start.
Als Juul inzet blijkt dat haar microfoon niet open staat. Niemand van de technici heeft iets door of grijpt in. Op het podium worden blikken gewisseld, ze besluiten door te gaan.
Wat vind ik het ongelofelijk sneu voor Juul. Haar stem hoor ik heel zacht.
Het klinkt supergoed maar het komt niet uit de verf. Haar docent geeft ze gelukkig achteraf extra credits voor het doorspelen en -zingen. Dus is het niet van invloed op het cijfer. Maar wel op de ervaring.

En dan vandaag……
Een mijlpaal. Zonder jou. En op de één of andere manier heb ik toch sterk het gevoel dat je erbij was. De eerste rijles van onze dochter.

Wat zou je haar vooraf hebben geplaagd….
En wat zou je naast je schoenen hebben gelopen van trots bij de opmerking van de instructrice “dat Juul er duidelijk gevoel voor heeft”.
Om alleen even kort te melden “Logisch, heeft ze van mij”.
En je zou gelijk hebben.
Want ze heeft heel veel van jou.
Ze is een doorzetter, ze uit haar gevoel, ze is warm, ze is liefdevol, ze heeft gevoel voor humor en ze is daarmee écht een kind van haar vader. En wat is ze snel volwassen geworden in de afgelopen maanden.
Maar weet je lieve Tjebbe, ik ben nu gewoon trots voor twee!

Met pijn in het hart ga ik op zoek naar foto’s voor de advertentie op Marktplaats.
Onze fijne ‘klapkar’ gaat de verkoop in.
We hebben er maar twee zomers samen van kunnen genieten.

Wat hadden we een lol toen we drie jaar terug besloten dat we op zoek zouden gaan naar een tweede-, derde- of vierdehands vouwwagen. Nieuw zijn ze onbetaalbaar en de goede zijn na twintig jaar nog onverslijtbaar. Natuurlijk kon deze ultieme klusuitdaging je ook bekoren.
Na een aantal exemplaren waar ‘we nog niet dood in aangetroffen zouden willen worden’…tja…vonden we op de donderdag voor Pasen een advertentie op Marktplaats die ons wel aansprak. Gebeld. Afspraak gemaakt voor zaterdag. En we gingen, samen met je klusmaatje, zonder enige verwachting kijken.

Het viel niet tegen. Het bleek een klapkar met potentie! Kluspotentie én vakantieplezierpotentie. We hakten de knoop door, we durfden dit wel aan. Hij was net zo duur als één week huur van een nieuwe.

Er moest wel het één en ander aan gebeuren….dat leverde weekenden lol op voor jou en je maatje. Heen en weer naar De Vrijbuiter voor wielklem, grondzeil, plakmateriaal voor de scheurtjes in het doek. Impregneermiddel besteld via internet. Op een zonnige zaterdag werd de kar uitgeklapt en geïmpregneerd. Wat een klus en wat een voorpret.
De kar werd voorzien van drie nieuwe banden. Hard nodig en hij knapte er zienderogen van op.

In juli kwam de uitdaging van de indeling. Jij had nog even je twijfels maar ik niet. Man man man wat kon er een boel in. En zó gemakkelijk. Acht kratten tussen de bankjes en ín de bankjes verdween alles alsof er sprake was van een bodemloos gat. Ik had daardoor ook continu het idee dat we spullen vergaten waren. Maar niks hoor, het was gewoon écht zo ruim!

Achter de auto merkte je er ook niks van. Hij zoefde zonder morren met ons mee naar de Tarn-et-Garonne. Het opzetten leverde door het ongelijke terrein wel even gepuzzel op maar je liet je niet uit het veld slaan en na een half uur stond het allemaal strak en horizontaal, wat….waterpas!

We genoten. Ons tweede huis, een villa voor ons gevoel na de tent, voldeed volledig.
Hij doorstond regen- en hagelbuien en zelfs een heuse mistral.

Afgelopen jaar heb ik de laatste drie nachten alleen in de bedla doorgebracht. De langste nachten ooit. De eenzaamste nachten ooit. Want waar we samen nog wat mopperden over de ‘knusheid’ van 1.40 m breedte voelde het nu zo groot en koud en alleen.

In mijn eentje wil ik er niet meer in slapen. En is hij ook te groot om alleen op te zetten.
Dus vandaar….met pijn in het hart….ga ik op zoek naar een adoptiegezin.
In de hoop dat zij er met net zoveel plezier gebruik van mogen maken.
Weer een afscheid. Lastig, maar het is niet anders.
Au revoir et bon voyage…..

De weersvoorspellingen voor het weekend waren fantastisch.
Op 1 april, daar ontstond denk ik de misser, hoorde ik na het journaal dat het ‘zomers’ zou worden in het weekend.
Zaterdag 3 april, ik word wakker om 5:00 en naast het gekwetter en gefluit van de vogels hoor ik het kabaal van flinke regen op de dakkapel van Juul.
Als ik dat hoor vanuit de slaapkamer dan is er sprake van een serieuze bui…
Ik ga naar beneden, slaap is toch niet meer te vatten, en terwijl ik thee zet zie ik kleine riviertjes langs het keukenraam stromen.
Lente? Zomerse temperatuur? Niet dus.

In de middag wordt het droog en is het aangenaam, maar buiten zitten is dat nog niet.
Jij had nu waarschijnlijk net als voorgaande jaren met de Kärcher in de achtertuin gestaan. Prima weer voor. Korte broek aan met slippers en gaan.

Bloedfanatiek, alles moest natuurlijk diezelfde dag nog af. Al werd het avondwerk.
Ik heb die drive nu niet. Help Juul met leren en kruip daarna met een boek en thee op de bank.
We gaan wel even met Belle, aan een tuigje, de tuin in. Ze vindt het geweldig.
Dat is onze tuininspanning voor vandaag.

Zondag. Het is in de ochtend niet veel beter dus ik maak een verwenontbijt voor Juul en worstel me door de stapel gratis kranten heen. Kijk House of Cards af op Netflix, man man man wat een cliffhanger weer. We zouden er niet over uitgesproken raken.
Ik maak een salade van de overgebleven zalm uit de oven en tref nog een gehaktbroodje met geitenkaas. Appje naar vrienden of ze ’s middags tijd hebben voor een borrel.
Dat hebben ze, en zin ook. Gezellig, iets om naar uit te kijken.

’s Middags breekt de zon door. Pistache, onze lieve franse jeweetwelkater, mag inmiddels weer naar buiten. Hij is erg blij als ik twee kussentjes van binnen haal en me buiten bij hem installeer aan onze picknicktafel. In de zon met boek, thee en een appel.

Het is lekker in de zon maar blij word ik er niet van.
Concentreren lukt me ook ineens niet meer. Het verhaal kan mijn aandacht niet vasthouden. Ik snap er niks van. Het lezen ging de laatste weken toch juist net wat beter?
Overbuurvrouw en kleindochter zijn bezig met de nieuwe elektrische fiets en we raken aan de praat. Even afleiding en een moment van gezelligheid.

Later die middag komen de vrienden voor de borrel. Het kan zowaar in de tuin, aan onze picknicktafel. Het is aangenaam warm en we hebben het goed samen. Het voelt zo vertrouwd en toch ook weer niet. Bijna als vanouds. Bijna….maar nooit meer helemaal.
Wat mis ik jou dan toch enorm. Want naast mijn wijntje hoort jouw biertje. Na zo’n borrel hoort de BBQ aan te gaan. En horen we samen te bedenken dat we nog lang niet naar binnen willen omdat het ‘de eerste warme dag is’ en we die zo lang mogelijk buiten willen uitzitten. Ik in omslagdoeken gehuld en jij trekt misschien zelfs een lange broek aan.

Maar het mag niet zo zijn. Het zal nooit meer zo zijn. Die avond lig ik om 22:00 uur in bed.
De boze wereld even ontvlucht. Diep onder mijn dekbed. En ineens realiseer ik me waarom ik het die middag niet kon, lezen, genieten en zelfs met mijn ogen dicht en gezicht naar de zon geheven geen rust kon vinden. Hoe moet dat ook….zonder jou?