Die lustige Witwe

Nou bedankt hoor Franz Léhar en Victor Leon….
Jullie Hanna laat een behoorlijk pittige erfenis na.
Namelijk het idee dat je als weduwe graag snel weer de bloemetjes buiten zet.
En binnen korte tijd dus wel gekoppeld kunt worden aan een eigen Danilo.

Ik loop er nu al tegen aan dat ik niet aan het beeld van Die lustige Witwe voldoe.
Ja, nu ‘al’. En het is toch echt ‘pas’ acht maanden geleden dat ik mijn lief plotseling zijn laatste adem zag uitblazen. Onverwacht. Na een uur vechten. Op een zonnige camping.

Dat laatste uur staat nog levendig op mijn netvlies en die film speelt zich nog meerdere keren per week ’s nachts in mijn dromen af. Waarna ik badend in het zweet wakker word. Om me te realiseren dat het helaas meer is dan een nachtmerrie, het is namelijk echt waar.

Toch krijg ik nu met enige regelmaat signalen, subtiel en minder subtiel, dat het tijd wordt om weer wat vrolijker te zijn. Dat het helpt als ik meer naar buiten ga, leuke dingen doe, meer moet ondernemen, lekker uit eten moet gaan, of vaker naar het theater, misschien dat ik me erover heen kan zetten als ik een weekendje weg ga, een stedentrip bijvoorbeeld.

Ik moet het meer loslaten en liever nog achter me laten.
Die administratie kan toch wel even wachten?
En ik hoef toch niet aldoor zo eerlijk mijn gevoelens te uiten?
Zoals mijn teleurstelling in anderen?
Want ja, dat maakt het voor die anderen ook niet gemakkelijker om met ‘de situatie’ om te gaan. Waarbij ‘de situatie’ dus ineens alleen van mij is? Of is ‘de situatie’ synoniem aan mij voor anderen?

Goh, nooit aan gedacht natuurlijk. Aan die anderen. En aan hun gevoel.
Sufferds zijn het die dit denken. Natuurlijk realiseer ik me heel goed dat het voor anderen ook lastig is. Dat zij ook verdriet hebben. En dat ik voor hen ‘de dood op pootjes’ ben. Want ik herinner hen aan hun eigen kwetsbaarheid en, erger nog, sterfelijkheid. Hoe griezelig is het wel niet om te weten dat als Tjebbe op 47-jarige leeftijd zomaar ineens kan sterven datzelfde dus ook voor jou geldt.

Als íemand zich dat heel goed realiseert ben ik het wel. Ik word er namelijk dagelijks mee geconfronteerd. Als anderen mij een uurtje (of twee) zien tijdens de koffie, borrel of een etentje dan is dat heftig. Want ook dan uit ik mijn gevoel in gesprekken. Daarna wordt er vast nog even door hen over nagepraat als ik weer weg ben, of zij weer naar huis zijn, maar diezelfde avond gaat hun gezamenlijke leven weer gewoon door.
Voor mij is het blijvend anders. Leeg. Alleen en op sommige momenten ronduit eenzaam. Om het over de zorgen die het met zich meebrengt niet eens te hebben.

Hoewel het misschien wijs is om het ook eens over één van die zorgen te hebben.
De financiële zorg. Die maakt namelijk dat “een stedentripje met Juul om de zinnen wat te verzetten” of “een lading perkgoed kopen voor in de tuin om jezelf wat op te beuren” gewoon niet haalbaar meer zijn. Lastig voorstelbaar voor velen, maar een onontkoombaar feit voor ons. Datzelfde geldt voor het uitnodigen van anderen voor een borrel of etentje.
Of vaker naar het theater, de bios of concerten.
Nee we zijn niet arm. We hebben een dak boven ons hoofd, we kunnen eten en douchen en gaan van de zomer twee weken naar La Douce. En gezond blijven is nog wel de grootste rijkdom.

Uitjes, borrels, etentjes maken je ook niet ineens vrolijker. En een stedentrip ook niet.
Het verlies en gemis is te groot om zo gemakkelijk te compenseren. De glans is eraf.
Daar doet een uitje niks aan. Het zegt wel wat over hoe mensen denken. En daarmee weet je dan ook meteen waar hem de crux zit. Onbegrip. Niet opzettelijk, maar het is wel onbegrip. Want reken maar dat wij, als het kon, héél graag even aan onze realiteit zouden ontvluchten…..

Waarmee gelijk maar duidelijk wordt hoe belangrijk de mensen zijn die het ook niet écht begrijpen maar desondanks moeite voor je blijven doen. Die langskomen, bellen, uitnodigen en steunen door te luisteren. Die wél met ons samen willen zijn. Ook als we in een dip zitten. Die koesteren we.

Want relaties zijn heel makkelijk zolang het goed gaat en de ander vrolijk is.
De échte vrienden staan op en blijven bij je als het zwaar is.
Door die vrienden wordt het toch af en toe heel even mogelijk – wieder lustig zu sein….
Voor hen dus ook een foto met een knipoog, nog aarzelend verscholen achter de lok haar, van deze lustige Witwe in wording.