Paasgedachten

Op Witte Donderdag naar The Passion kijken, net als altijd.
Terwijl ik niet gelovig ben. Althans, ik geloof niet in God of Allah.
Er is wel íets, daarvan ben ik overtuigd maar dat noemen gelovigen dan liever spiritueel. Want dan past het weer in een hokje.

Maar het is niet meer net als altijd. Want wat mis ik mijn lief, met zijn smeuïge commentaar op alles wat voorbij komt. Gelardeerd met die zo typische Tjebbe-humor.
Hij zit niet naast me op de bank maar zijn opmerkingen hoor ik evengoed in mijn hoofd.
Als een Twitterfountain komen ze voorbij.
“Ach kijk nou zeg, Hazes is weer opgestaan, het kan dus kennelijk ècht” was de eerste geweest, dat weet ik zeker. Om daarna openlijk te twijfelen aan de onbevlekte ontvangenis van Maria, in de gedaante van Ellen ten Damme. Xander als Judas, te makkelijk, gevalletje typecasting. Lenette was de dans ontsprongen, die vond hij fantastisch. En dat was ze nu ook weer.

Eigenlijk is het nog opvallend goed te doen zo, met muntthee en haakwerk op de bank.
Totdat ik Maria hoor zingen

Boem….die knalt recht mijn ziel in. Hartezeer, tranen en compleet van de leg. Want wat zou ik graag willen dat dit waar was. Dat het kon. En omdat ik beter weet raakt het me juist zo enorm.

Goede Vrijdag bleek met recht een goede vrijdag. Mijn lieve vriendin komt langs. We kennen elkaar vanaf onze studietijd. Zijn elkaar een tijdje uit het oog verloren maar sinds een paar jaar is er gelukkig weer contact. Ik vind het telkens weer hilarisch om te merken dat zij, terwijl ze Asperger heeft, veel en veel empatischer is dan heel veel anderen in onze directe omgeving. Ze weet als geen ander te luisteren, al vertel ik het voor de duizendste keer. En tijdens dat luisteren merk ik ook de intense en oprechte interesse. Ze troost me, door precies het juiste te zeggen. Ze helpt me door ook over heel veel andere dingen te praten samen. We lachen veel. We hebben het goed. Met een bak thee voor ons neus vliegen de uren voorbij. We gaan niet naar het strand, dat laat het weer niet toe. Maar lunchen en shoppen in het Oude Centrum. Een warme dag. Die ook heel warm eindigt als ik mee uit genomen wordt door Juul naar de film. Heerlijk. Zomaar, spontaan. Niet koken maar met een boterham de auto in om op tijd in de bios te zijn. Het diner gecomplementeerd door een bak popcorn.

Zaterdag. Voor ons ligt het Paasweekeinde. Waarin families ontbijten, brunchen, dineren en erop uit trekken of in de tuin aan de gang gaan.
Samen. Compleet.
De incompleetheid wordt weer benadrukt.
Al zou ik willen kan ik er niet omheen.
Iedereen wenst elkaar Vrolijk Pasen en fijne dagen.
Op Facebook, in de krant, op tv, in de winkel. Ik ben niet vrolijk. Het voelt leeg.

Een holle Pasen. Dat is het dit jaar.
We hebben wel genoeg te doen. Alleen niet in de categorie ‘leuk’.
Juul moet leren voor haar toetsweek en ik wil haar daarbij waar mogelijk helpen.
Ik heb nog een berg achterstallige administratie liggen om te archiveren.
En misschien kom ik dan toch ook eens toe aan een boek.

Ik doe nog een poging om de holle zaterdagavond te vullen maar helaas heeft iedereen al andere bezigheden.
Samen…. Tja, life goes on. Nou ja, ik heb het geprobeerd.
Dan vanavond maar Netflix bij de prosecco die ik voor een eventuele borrel had gescoord.
In al je allenigheid word je vanzelf flexibel. Elk nadeel heb zijn voordeel zou Cruijff zeggen. Hij komt boven in goed gezelschap terecht…

Toch word ik er wel verdrietig van. Want het tonen van initiatief is dus geen garantie voor succes. Ik loop al mijmerend hierover verder tussen de schappen in de supermarkt en uit frustratie doe ik mijzelf een bakje kleine fuêtworstjes cadeau voor bij de prosecco.
Daar krijg ik spijt van, varkensvlees is een aanslag op mijn gewrichten.
Maar hé, fuck-it.

En dan ineens krijg ik een signaal. Want ja, zo noem je dat als ‘spirituele’.
Bij de bloemist staan zonnebloemen. In maart. Nog nooit meegemaakt.
Dat moet zo zijn.
Dat is voorbestemd.
Ik neem ze mee naar huis.
Ze geven jouw kast kleur.
En warmte aan Pasen.