Zondag 20 maart 2016, het officiële begin van de lente.
Buiten is het nog fris en stiekem ben ik daar blij om. Want de zon matcht niet met de kou die ik nog steeds zo vaak voel. Ik zit ’s avonds met een omslagdoek op de bank. Als een soort beschermende extra laag. In bed ligt een warmtekussen. Zodat het daar minder leeg, groot en koud is zonder jou.
Als de zon schijnt wordt iedereen vrolijk. En zegt “Fijn weer hè?” Ik begrijp hen wel. Dat had ik vorig jaar ook, net als alle jaren ervoor. Alleen nu even niet.
De krokussen steken hun kop boven de grond, de knoppen zitten in de bomen en over een week of twee begint de prunus in de voortuin ook vast weer te bloeien. Een zee van roze bloesem die weer twee weken later naar beneden dwarrelt waarna het meestal gaat regenen en we de bloemblaadjes ons huis inlopen.
De vogels hoor ik kwetteren en zingen als ik ’s ochtends weer te vroeg wakker word. Dat vind ik eigenlijk wel fijn, dan ben ik tenminste niet de enige die wakker is om half vijf.
Maar dat blije gevoel van elk jaar, het is er nu gewoon niet. En dat voelt rot. Alsof ik veel meer verloren ben dan jou mijn lief. De blijdschap lijkt samen met jou verdwenen. Natuurlijk lach ik af en toe. Gisteren had ik zelfs even de slappe lach om een heel duf tv-programma. Echt de slappe lach, inclusief buikpijn en tranen. In eerste instantie van het lachen en later van verdriet. Omdat ik het gemis juist dan zo enorm voel.
“In de tuin aan de slag met perkgoed en de bloembakken weer vullen. Je zal zien dat dat je opvrolijkt. Gewoon doen”. Ik heb niks teruggezegd. Want het klinkt leuk. Maar dat betekent wel aankopen doen in het tuincentrum. Iets wat ik me tegenwoordig eigenlijk niet meer kan veroorloven. Ik recycle daarom de bolletjes die ik koop voor de twee glazen potten in huis. Die gaan de grond in nadat ze zijn uitgebloeid, zodat er volgend voorjaar hopelijk narcissen en druifjes opkomen in de nu zo kale tuin.
En als de AH moestuintjes het gaan doen, de rucola is al boven de grond, kan ik op z’n minst een poging doen om een mini-moestuin te beginnen.
Maar misschien vind ik de seizoenswisseling wel gewoon zo moeilijk omdat het een vorig seizoen afsluit. En daarmee heel duidelijk wordt dat de tijd zonder jou vanzelf steeds langer wordt.
Bosvrouw 