Rouwchecklist

In het Algemeen Dagblad van vrijdag 11 maart 2016 lees ik een artikel over een scheidingschecklist ‘Online Rechtwijzer uit elkaar’, in het leven geroepen door de Raad voor Rechtsbijstand.
Doel: stellen structuur bieden bij alle rompslomp door een scheiding. Alle aspecten komen stapsgewijs aan bod. In de tekst staat “anders hebben scheidingspartners wekenlang te maken met een enorme papierwinkel”.

Het is die laatste zin die mij in het verkeerde keelgat schiet. Oké, ik ben altijd vroeg op en de krant lees ik dan ook vóór de koffie dus dat speelt mee. En het feit dat ik al twee weken achter instanties aanjaag om de correcte info te ontvangen voor de belastingaangifte. Omdat een aantal van die instanties, die weten dat het om een nabestaande gaat, hun jaaroverzichten niet uit zichzelf opsturen. Een enorme energievreter. Waar ik normaal gesproken mijn hand niet voor om zou draaien is nu vaak de druppel.
Je hebt emmers die overlopen maar je hebt ook lege emmers.
Mijn emmer is er één uit die laatste categorie.
Wekenlang te maken hebben met een enorme papierwinkel is peanuts, ik heb er al maanden mee te maken en het einde is helaas nog lang niet in zicht!

Aangezien schrijven voor mij dè methode is om mijn gedachten te ordenen en uiting te geven aan mijn gevoel besluit ik te reageren op het artikel en stuur een ingezonden brief per mail. Dat lucht op. Tijd voor koffie en de rest van de kranten. Echt even tijd voor mezelf, dankzij lieve vrienden heb ik een maand lang twee kranten gratis, pure luxe.
De rest van de dag breng ik door met bellen en mailen naar pensioenfondsen en de bank en het verder ordenen van de belastingpapieren.

De volgende ochtend een Appje van een vriendin; “Je brief staat in het AD, als bericht van de dag”. Ik sla de krant open en als ik het bericht van de dag lees herken ik mijn brief niet meer terug….

Er is niet ingekort, er is herschreven. En helaas totaal onjuist. Er wordt niet gesproken over een rouwchecklist en ineens ben ik van weduwe verworden tot gescheiden vrouw.
Ik ben lamgeslagen. Dit meen je niet. Het doet zeer. Vooral de zin die nu begint met
“Ik zit sinds mijn scheiding….” hakt er enorm in. Want ik ben niet gescheiden. Mijn lief en ik wilden niet uit elkaar. Wij waren nog steeds net zo verliefd als 23 jaar geleden en we wilden samen heel oud worden.

Ik ben verdrietig. De tranen lopen. Na een tijdje verandert het verdriet in boosheid.
Van een redacteur mag je toch verwachten dat hij of zij kan lézen en dus begrijpen wat er staat. En als dat niet zo is dat er dan even contact wordt gezocht met de auteur om de feiten te checken?
Ik zoek de colofon op en bel. Maandag pas weer bereikbaar. Ik laat het er niet bij zitten en stuur een mail. Waarin ik uiting geef aan mijn verdriet en het feit dat ik hun werkwijze onprofessioneel vind, verwacht dat er een rectificatie volgt en mijn brief nog een keer wordt geplaatst. Een door mij herschreven versie waarbij geen misverstand meer kan bestaan. Die middag laat ik de wind door mijn haren waaien en de zon op mijn snoet branden langs de lijn bij hockey. Dat helpt.

Een bijkomstigheid van de door het AD gemaakte fout in mijn brief is dat ik via LinkedIn bericht ontvang van gescheiden mannen die mij hulp aanbieden bij mijn administratie “omdat ze zelf ook heel goed weten wat een scheiding allemaal met je doet”. Vast lief bedoeld maar zo ongewenst. Ik zet deze ook door naar het AD, om hen te laten weten dat dit dus niet het effect is wat ik met mijn brief wilde bereiken.

Zondag ontvang ik een mail met excuses van een redactrice. Of ik mijn brief wil mailen.
En dat deze dan zaterdag 19 maart in de landelijke editie wordt geplaatst. Ik bedank voor het bericht, stuur mijn brief in en verzoek hen wel vriendelijk om er een opmerking bij te plaatsen waarom er een nieuwe versie geplaatst wordt.

Vanmorgen landt de krant op de mat. En inderdaad staat mijn brief er in. Met een naschrift van de redactie. Het is opgelost. Gelukkig maar want ook al lijkt dit voor anderen misschien triviaal voor mij is het cruciaal.

Het staat symbool voor alle eerdere keren dat dingen mis liepen in de afgelopen maanden.
Alle keren dat ik ergens meerdere keren achteraan moest bellen of mailen.
Alle keren dat ik wéér moest uitleggen dat ik écht ‘de weduwe van’ ben.
Alle keren dat ik ondanks mijn verdriet steeds weer het initiatief moet nemen.
Alle keren dat ik geconfronteerd wordt met onbegrip en onwil bij instanties van wie het de taak is om nabestaanden te voorzien van correcte info en gegevens.

En wat zou het daarom ongelofelijk fijn zijn als er een rouwchecklist zou komen.
Een lijst waarbij je kunt afvinken wat je gedaan hebt.
Een lijst die online staat en waarop de gegevens van organisaties en instanties correct  worden vermeld en bijgehouden.

Nog fijner? Een helpdesk die je telefonisch en online kunt benaderen met vragen over administratieve zaken rondom het overlijden van je partner. Kosteloos, omdat de financiële situatie van heel veel nabestaanden totaal anders wordt. Waardoor ze professionele hulp niet kunnen inhuren. Want een vraagbaak is geen overbodige luxe. In al je verdriet ook nog de ongelofelijk ingewikkelde administratie correct afhandelen is heel veel gevraagd, teveel….

Voor nu heb ik weer iets rechtgezet en opgelost.
En is het nu tijd voor koffie, de rest van de kranten en even een moment voor mezelf….