Op de borrel na de uitvaart kreeg ik van een vriend het boekje van Karin Kuiper met de titel “Je mag me altijd bellen”. Voorin een lief persoonlijk bericht.
Ik nam het mee naar huis in het tasje van de uitvaartverzorger, samen met het condoleanceregister, de overgebleven rouwkaarten en de linten van de bloemstukken. En niet te vergeten de fles Bushmills Honey die op jouw kist stond tijdens de uitvaart en waarmee ik een glas hief op jouw leven tijdens de borrel.
Na de uitvaart gingen we ergens eten. Ik kreeg er niet veel van mee en eten was wel het laatste waar ik behoefte aan had. Het huis voelde bij thuiskomst nog leger. In Frankrijk hadden we jou achter moeten laten en nu weer, definitief dit keer. Nu kwam je niet meer naar huis.
Terwijl we in die lange tijd tussen jouw overlijden en de uitvaart steeds mensen over de vloer hadden, de agenda vol stond met afspraken voor gesprekken en bezoeken en we geleefd werden was het nu ineens heel erg stil. Geen mensen, geen afspraken en geen doel.
Ik reed de dag na de uitvaart naar de AH voor wat boodschappen en twee maaltijdsalades. Het was opnieuw een warme zomerdag. In de AH doen anderen BBQ-vlees in hun mandjes en karretjes. Thuis overvalt het me ineens. Normaal gesproken zou jij aan het eind van de werkdag door ons tuinhek stappen, een liefdevolle kus op mijn mond drukken, naar boven rennen om je korte broek en slippers aan te doen en daarna de BBQ aan te steken. Om gezellig met z’n drietjes aan de picknicktafel in de zon te genieten van zelfgemaakte kipsaté en sla. Voorafgegaan door stokbrood met kruidenboter, een biertje en mooi glas rosé.
Niets van dat alles.
Juul en ik eten plichtmatig van de salades, we komen nog niet tot de helft. Ik bewaar de rest voor de lunch van de volgende dag. Ga naar binnen om koffie te halen en zie het boekje liggen.
Met koffie en boekje installeer ik me in de avondzon. Vanaf pagina één is het raak. Herkenning. Het rauwe van het verlies. De verwarring. De eenzaamheid. De wanhoop.
Het gevoel alsof je in het oog van een orkaan staat en de rest om je heen doordraait.
Een verwijzing naar “Paint it Black” van The Stones. Een nummer wat ik altijd al prachtig vond maar wat me nu pas écht raakt. Tot op het bot en in het diepste van mijn ziel.
Ik kan het boekje niet wegleggen.
Verruil mijn koffie voor een glas wijn en sla een wollen doek om.
Als het uiteindelijk toch te kil wordt sleep ik alles naar binnen. We kijken met z’n tweetjes nog wat duf naar iets op tv en gaan dan naar bed.
Omdat ik sinds 30 juli niet of nauwelijks slaap pak ik het boekje weer en lees verder.
Uren later heb ik het uit. Ik sla het dicht en zie dan de subtitel “1001 dagen van rouw”.
Dat vind ik op dat moment een rare omschrijving, is dat niet wat lang?
Wist ik veel.
Inmiddels weet ik dat het een hele realistische prognose is. Tijd is voor veel mensen slechts een aanduiding voor wanneer je waar moet opdagen. Of om aan te geven hoelang je op vakantie gaat. Maar bij rouw geldt een andere tijdzone. Alles duurt schijnbaar langer of juist korter.
Het boekje wordt veel cadeau gedaan. Vooral aan ‘jonge’ weduwes. Het boekje zou pas écht goed tot zijn recht komen als ook de mensen om die nieuwe nabestaande het zouden lezen.Om het gevoel, de emotie, het verdriet, de eenzaamheid in al zijn rauwheid te (h)erkennen.
En om het besef te krijgen dat je alleen dàn de zin “Je mag me altijd bellen” uit moet spreken als je het ook écht meent. Of liever nog, die zin niet meer te gebruiken en gewoon op de stoep te staan en te vragen “Ga je mee, we gaan even naar…..”, “Ik wil graag…..voor je doen, kunnen we even een datum prikken?” of “Hoe gaat het écht met je” en dan keer op keer bereid te zijn om ook werkelijk naar het antwoord te luisteren.
Bosvrouw 