Elk jaar hou ik een dagboekje bij tijdens de vakantie.
Toen Julia klein was ben ik daarmee begonnen, om bij te houden op welke dag we wat deden, handig voor het later te maken fotoalbum.
Sinds een paar jaar gebruik ik daarvoor een ringbandboekje van de HEMA, met handige insteekomslag waar brochures van bezienswaardigheden en bonnetjes van aankopen met de creditcard ingestopt kunnen worden. Want ik hou ook tijdens onze vakanties graag goed overzicht. Tot grote hilariteit van mijn lief.
Vanochtend kom ik ineens het dagboekje tegen van de afgelopen zomervakantie.
Onze laatste vakantie samen als gezin.
De laatste dagboeknotitie is van donderdag 30 juli 2015.
’s Ochtends was ik nog in paniek omdat ik tijdens het douchen bijna een van jou gekregen oorbel kwijt was, helemaal happy toen dat niet zo bleek te zijn.
Jouw reactie ‘had ik toch gewoon een nieuw paar voor je gekocht’ was zo typisch Tjebbe; relaxt en relativerend. Dat die oorbellen voor mij een veel grotere waarde hadden dan enkel die van edelmetaal, tja…dat zal wel een vrouwendingetje zijn.
Die middag stierf je. Totaal onverwacht.
Na het douchen, op weg terug naar onze kampeerplek ging je even zitten omdat je je niet lekker voelde. Iedereen heeft ongelofelijk voor je geknokt. Jij nog het wel het hardst.
Een uur later was ik je kwijt.
Ik heb het boekje daarna alleen nog gebruikt om notities in te maken.
Op het terras van de camping, omdat ik daar goed bereik had met onze mobiele telefoon. In de zon en in totale verwarring.
Ik noteerde de afspraken met de ANWB over onze terugreis en de repatriëring van de auto en vouwwagen. En die met het bedrijf dat jou terug zou rijden naar Nederland.
Ook staan er telefoonnotities in van gesprekken met de uitvaartverzorger in Nederland.
Bij thuiskomst werd het mijn lifeline.
In alle emotionele chaos hield ik het boekje constant bij me. Ik maakte lijsten: wie ik moest bellen, waar ik aanvragen in moest dienen, noteerde namen van mensen om een rouwkaart aan te sturen, songtitels van liedjes voor je uitvaart. Er staan dingen in die ik nu echt niet meer begrijp maar die toen kennelijk belangrijk waren. Dit boekje gaat niet bij de andere vakantiedagboekjes maar doe ik in de bewaardoos met de andere spullen van jouw afscheid.
Het terugvinden van dit boekje maakt me opnieuw zo verdrietig en de tranen stromen weer over mijn wangen. Een tastbaar bewijs van het verlies, het gemis, de chaos en totale verwarring. Waar ik nog steeds in verkeer.
Ik besluit om bij een kop koffie het verslag van onze vakantie te lezen.
Niet die laatste dag, want die staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Vooral het laatste uur samen, jouw gevecht, komt nog heel vaak als een film voorbij.
Maar juist de kleine verhalen over die 20 dagen ervoor.
Op vrijdag 10 juli belde je me aan het begin van de middag op.
Je was zo enorm aan vakantie toe dat je de boer die ochtend had gebeld om de vouwwagen eerder op te pikken. Dan konden we een dag eerder weg…
Gelukkig was ik net als voorgaande jaren op alles voorbereid en stonden alle kampeerspullen al een week in onze woonkamer. Het was enkel nog een kwestie van kleding inpakken en toilettassen vullen.
Het pakken van de kar en nieuwe leasebak, de veel langere rit met files (zaterdag rijden, ja dat deden we anders nooit…), het warme onthaal op Latapie, de traditionele kipmaaltijd met bier en rosé als ons paleis eindelijk staat.
Ik lees over onze twee weken genieten in hangmat, aan het zwembad, ochtendkoffie op het terras in gezelschap van alle katten, struinend over marktjes, wandelend naar de geitenboer of kayakken op de Aveyron.
Ik herinner me weer de door mij gebakken ‘jubileumtaart’, omdat het de 10e keer was dat we op deze prachtige stek vakantie vierden.
De lange avonden boven op het terras met die prachtige zonsondergangen, bloedfanatiek 31-en met vrienden, uren borrelen en lekker vaak samen aan lange tafels BBQ’en.
We hebben genoten…
De oorbellen draag ik elke dag.
Net als ik jou voor altijd in mijn hart zal blijven dragen.
Bosvrouw 