Rauwe rouw

Wat is rouw….

Geen idee.
Als je google erop los laat dan komen er allerlei definities bovendrijven.
En eerlijk gezegd is er geen enkele omschrijving die de lading echt dekt.

Op de site van In de Wolken zag ik wel een mooie omschrijving van het proces wat hoort bij rouw: “Rouw is geen ziekte, het is de normale aanpassing aan een verlies. Je staat voor de taak je verwachtingen, je heden en je toekomst aan te passen aan de nieuwe situatie waarin die ander voor altijd weg is. Er zijn heel veel manieren om rouw te omschrijven. De wijze waarop de omgeving tegen rouw aankijkt, beïnvloedt ook jou en de wijze waarop anderen met je omgaan”.

Als ‘nieuwe weduwe’ krijg je te maken met vastomlijnde ideeën van anderen.
Waar je niks mee kunt. Over het algemeen zijn mensen begaan, welwillend en zouden ze de ‘situatie’ het liefst voor je oplossen. Maar je lief terugbrengen kan niemand. Het verdriet wegnemen ook niet.

Rouw om het verlies van je partner is iets anders dan rouwen om het verlies van een ouder, een kind, een broer of zus, een hond (ja echt, die vergelijking heb ik aangehoord…) of de rouw na verlies van baan of echtscheiding. Alle vormen van rouw zorgen voor verdriet.
Maar rouw is voor iedereen anders, en daarnaast is ieder individu ook nog anders en dat maakt dat iedereen zijn verdriet weer anders uit. Dat kan leiden tot verbondenheid, onder lotgenoten. Maar het kan ook afstand scheppen tussen mensen.

De relatiekaarten worden na een verlies flink geschud. Op een uitvaart zie je honderden mensen, die allemaal hun laatste eer bewijzen aan de overledene en velen zeggen tijdens de borrel ‘je kunt me altijd bellen’, ‘we zijn er voor je he, maar dat weet je wel’ of ‘gewoon zeggen als we iets kunnen doen’.

Maar je belt niet. Want je wilt niet altijd hoeven vragen. Soms kun je het ook gewoon niet. Dan is het verdriet zó overweldigend dat zelfs de telefoon pakken niet gaat.
Initiatief tonen naar anderen om de contacten te onderhouden is echt gewoon hogere wiskunde. Feestjes bezoeken is de ene keer een onmogelijke opgave en de andere keer ben je tijdens een borrel die ‘plakker’ die met zachte hand de deur uitgewerkt moet worden.
Dat zorgt vaak voor onbegrip.
Want vorige week liep ik toch gewoon te lachen, dus waarom bel ik nu dan zo kort tevoren af? En de eerste zes maanden heb ik toch gewoon gewerkt dus waarom is het nu dan ineens op en zit ik al een aantal weken thuis. Begrijpelijk maar het maakt het wel ongelofelijk lastig.

Tijd. Ook zo’n raar fenomeen. Ook voor iedereen anders.
Voor mij is het pas 7,5 maand geleden dat de liefde van mijn leven ons ineens verliet.
Voor anderen is het duidelijk ‘al’.
‘Als dat eerste jaar maar voorbij is, als je al die eerste keren hebt gehad, dan krabbel je weer op’. Heus? Ik hoor en lees toch echt andere ervaringen van lotgenoten.
En het aantal eerste keren wat al voorbij is gekomen is niet mals.
September – verjaardag van mijn lief.
December – feestdagen en onze 20e trouwdag.
Januari – 17e verjaardag van onze lieve dochter.
Mijn ervaring tot nu toe?
De week ervoor ben je van slag, de dag zelf gaat wel en
the day after is killing. Dan lig je het liefst met je dekbed over je heen in bed.
Daarom besloten om rond mijn verjaardag onze woonkamervloer te laten schuren en lakken. Dan kan ik niemand uitnodigen. Eerlijk gezegd voel ik me ook niet in the mood om iets te vieren.

Dus wat is rouw….geen idee, maar het voelt heel erg rauw dat gemis aan jou….